آلن بدیو
(زادهٔ ۱۹۳۷)
درنگی
از
شین میم شین ۲
«بدیو»
شکست «کمون پاریس» یا «انقلاب اکتبر» در حصول و اجابت آن پرسش‌ها را در
بطن حوادث و روندهای تاریخی و شرایط موجود بررسی می‌کند و البته راه تحقیق و
نقد و بررسی مدام را همچنان باز می گذارد.
او شکست آزمون‌های قبلی را
همچون پایان یک دوره‌ی خاص از آزمون‌های فرضیه می‌داند و معتقد است که
همان‌طور که یک فرضیه با شکست‌های یکی دو باره‌‌ی آزمون‌ها باطل نمی‌شود،
سیاست رهایی‌بخش هم پس از شکست یک آزمون کمونیستی به پایان نمی‌رسد. «بدیو»
فرضیه‌ی کمونیسم در دوران ما را،
آموخته از دو خطای پیشین (آرمان‌شهری
فاقد سازماندهی و بازتولید دولت بوروکراتیک و بوروکراسی حزبی)
به عنوان شکل
سوم این فرضیه مطرح می‌کند
که بر اساس بازسازی سازمان‌های سیاسی و
سامان‌دهی نوین جنبش‌های برابری‌خواه و اشتراکی بنا خواهد شد.
«فرضیه‌ی
کمونیسم»
هر بار در قالبی تازه ظهور خواهدکرد.
آن‌چه پایدار است، خود
ایده‌ی برابری و اشتراکی است که می‌تواند در شکل یک «رخداد» به تاریخ
بازگردد.
وظیفه‌ی امروز ما، نه تکرار و دلبستگی نوستالژیک به تکرار شکل‌های
شکست‌خورده‌ی پیشین، بلکه پاسداری از امکان «رخداد» تازه است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر