قرآن کریم از دیدی دیگر (سوره الأعراف ) (۴۹۵)

        

   

ویرایش و تحلیل

از

فریدون ابراهیمی

 

﴿وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ تَجْرِي مِن تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ ۖ وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَٰذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْلَا أَنْ هَدَانَا اللَّهُ ۖ لَقَدْ جَاءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِالْحَقِّ ۖ وَنُودُوا أَن تِلْكُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ﴾
[ الأعراف: ۴۳]

و هرگونه كينه‌اى را از دلشان برمى‌كنيم. 

نهرها در زير پايشان جارى است. 

گويند: 

سپاس خدايى را كه ما را بدين راه رهبرى كرده و اگر ما را رهبرى نكرده بود، راه خويش نمى‌يافتيم. 

رسولان پروردگار ما به حق آمدند. 

و آنگاه ايشان را ندا دهند كه به پاداش كارهايى كه مى‌كرديد اين بهشت را به شما داده‌اند.

 

کریم

در این آیه،

به توضیح قطب تطمیع دیالک تیک تهدید و تطمیع ادامه می دهد:

دل سکنه بهشت از کینه تهی می شود و از نعمت انهار (نهرها) برخوردار می شوند.

ارزیابی سکنه بهشت از نعمت مکسوبه 

اطاعت مطلق شان از انبیاء و آیات است

و

نه جزو نیکان و نیکوکاران بودن عینی و عملی شان.

این کسب و کار سنتی و همیشگی معیوب و قابل انتقاد کریم است.

﴿وَنَادَىٰ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابَ النَّارِ أَن قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدتُّم مَّا وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا ۖ قَالُوا نَعَمْ ۚ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَن لَّعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ﴾
[ الأعراف: ۴۴]

بهشتيان دوزخيان را آواز دهند كه ما به حقيقت يافتيم آنچه را كه پروردگارمان وعده داده بود، آيا شما نيز به حقيقت يافته‌ايد آنچه را كه پروردگارتان وعده داده بود؟ 

گويند:

 آرى.

 آنگاه آوازدهنده‌اى در آن ميان آواز دهد كه لعنت خدا بر كافران باد؛

محتوای این آیه کریم این است که خدا به وعده خود عمل می کند.

هم در رابطه با مؤمنان و هم در رابطه با کافران.

نکته دیگر در این آیه این است که برخی از سکنه دوزخ توبه و خودستیزی می کنند و به کافران لعن و نفرین می کنند.

این کردوکار کریم

 آدمی را به یاد اسرای سیاسی در زندان ها و شکنجه گاه های طبقات حاکمه از هر رنگ می اندازد

که 

تواب می شوند و در رسانه ها بر مشی و مرام خویش پشت می کنند و طبقات حاکمه ستمگر را به آب زمزم می شویند.

ادامه دارد.