قرآن کریم از دیدی دیگر (سوره الأعراف ) (۴۹۱)

        

   

ویرایش و تحلیل

از

فریدون ابراهیمی

 

﴿يَا بَنِي آدَمَ إِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ رُسُلٌ مِّنكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِي ۙ فَمَنِ اتَّقَىٰ وَأَصْلَحَ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ﴾
[ الأعراف: ۳۵]

اى فرزندان آدم، هرگاه پيامبرانى از خود شما بيايند و آيات مرا بر شما بخوانند، كسانى كه پرهيزگارى كنند و به صلاح آيند بيمى بر آنها نيست و خود غمگين نمى‌شوند.

﴿وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَاسْتَكْبَرُوا عَنْهَا أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ﴾
[ الأعراف: ۳۶]

و آنها كه آيات ما را به دروغ نسبت داده و از آن سر برتافته‌اند اهل جهنمند و جاودانه در آن خواهند بود.

کریم

در این دو آیه،

دیالک تیک توده و طبقه حاکمه

را

به صورت دیالک تیک توده و اوتوریته (نخبه، الله، انبیاء، ائمه و غیره) بسط و تعمیم می دهد

و

از رابطه توده با اوتوریته، معیار سعادت و ذلت می سازد:

هر کس از اوتوریته (انبیاء) پیروی کورکورانه بکند، خوشبخت خواهد بود

و

هر کس پیروی نکند، بدبخت.

کریم

بلافاصله 

اضافه می کند که جای خوشبختان، بهشت برین و جای بدبختان دوزخ خواهد بود.

یعنی

دست به عوامفریبی می زند:

دلیل استفاده مداوم کریم از دیالک تیک تهدید و تطمیع (شلاق و شیرینی)،

عجز از اثبات علمی و عقلی و تجربی دعاوی خویش است.

 

کریم

نمی تواند برای پیروی کورکورانه از انبیاء اقامه دلیل علمی و عقلی و تجربی بکند.

البته

شکی نیست که کریم در این زمینه حق دارد:

پیروی از آیات الهی که در تحلیل نهایی بیانگر منافع طبقه حاکمه اند، 

به نفع جامعه است.

یعنی

به سعادت دیر و یا زود اعضای جامعه منجر می شود

و

بی اعتنایی به آنها به هرج و مرج جامعتی منجر می شود

و

به تبدیل جامعه به جنگل و جهنم.

 

ادامه دارد.