۱۳۹۲ بهمن ۳۰, چهارشنبه

پاییز ِ درو

 
سیاوش کسرائی 
(1305 ـ 1374)
(اصفهان ـ وین)

آوا
(1336)

·        پاییز،
·        پاییز برگریز گریزان ز ماه و سال
·         بر سینه ی سپیده دم تو نوار خون
·         آویختند
·        با صبحگاه سرد تو فریاد گرم دوست
·        آمیختند

·        پاییز، میوه سحری رنگ سخت وکال،
·        واریز قصر آب تو در شامگاه سرخ
·         نقش امیدهای به آتش نشسته است
·         دمسردی نسیم تو در باغ های لخت
·         فرمان مرگ، بر تن برگ شکسته است
 
·        دروازه ها گشودی و تابوت های گل
·        از شهر ما گریخت
·        عطر هزار ساله ی امید های ما
·        با رنگ سرخ خون
·         بر خاک خشک ریخت

·        فردای برفریز
·        پاییز،
·        هنگام رویش گل یخ از کنار سنگ
·        ای ننگ، ای درنگ ،
·        قندیل های یخ را
·        چه کسی ذوب می کند؟
·         و این جام های می را چه کسی آورد به زنگ؟

·         پاییز، 
·        ای آسمان رقص کلاغان خشکبال،
·        گلخانه ی شکسته در شاخه های فقر،
·        در این شب سیاه که غم بسته راه دید،
·        کو خوشه ستاره؟
·        کو ابر پاره پاره؟
·        کو کهکشان رنگ تا مشرق امید؟

·         وقتی سوار هست و همآورد گرد هست
·        بر پهنه ی نبرد سمند دلاوران،
·        چوگان فتح را
·         امید برد هست، 
·        آویزهای غمزده برگ های خیس،
·        وی روزهای گس (و ای روزهای گس)
·         چون شد که بوسه هست و لب بوسه خواه نیست؟
·        چون شد که دست هست و کسی نیست دسترس؟

·        در سرزمین ما
·        بیهوده نیست بلبل آشفته را نوا
·        در هیچ باغ، مگر باغ ما سیاه
·         یک سرخگل نمی شکفد با چنین صفا
·        یک سرگشت نیست، چنین تیره و تباه
 
·        در جویبار، اگرچه می دود الماس های تر
·         و آواز خویش را
·        می خواند پر سوزتر شبگیر رهگذر
·        لیکن در این زمان
·        بی مرد مانده ای پاییز،

·        ای بیوه ی عزیز غم انگیز مهربان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری  
پایان

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر