ﺗﺎ ﻣﺎﻩ ﺷﺪﯼ، ﺑﺮﮐﻪ ﺷﺪﻡ ، ﺑﺎ ﺗﻦ ﺗﺐ ﺩﺍﺭ
ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺷﺪﻡ، ﻣﺤﻮﺷﺪﯼ، ﺗﮑﻪ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ، ﺑﻨﻮﺍﺯﻡ، ﺑﻨﻮﺍﺯﯼ
ﺷﻬﻨﺎﺯ ﺷﻮﯼ، ﻧﺎﺯ ﺷﻮﻡ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺗﺎﺭ
ﻣﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﭘﻠﮏ ﺯﺩﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﯽ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺍﯼ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﺯﻣﯿﻦ، ﻣﺮﺯ ﻧﻔﺲ ﮔﯿﺮ
ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ، ﻭﻋﺪﻩ ﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ
ﻏﻮﻏﺎﯼ ﻏﺮﯾﺒﯽ اﺳﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺍﯾﻦ، ﺁﻩ
ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﮑﺴﺘﯿﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭﻡ ﺳﻤﺖ ﻏﺮﻭﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ
ﯾﮏ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺘﻢ ﻧﺸﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﻣﻦ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺮ ﺑﺎﺩ ﺳﭙﺮﺩﻡ
ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﻡ، ﮔﺮﻩ ﺑﻐﺾ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ
ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ، ﺍﯼ ﺷﻌﺮ ﻏﺰلخیز ﺩلاﻧﮕﯿﺰ
ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ، ﺩﻭﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ، ﺩﻭﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﯾﺎر
عزت انسانی را
که نمی توان فقط با حفظ لباس سنتی و آداب و رسوم قدیم
احیا کرد.
بخش مهمی از بومی ها در امریکا و استرالیا
و یا به مشتی معتاد به الکل استحاله یافته اند.
همین شعار «آزادی اندیشه» را می داد.
و چند ابراز نظر آزاد کردیم و بلاک شدیم.
چقدر فاصله ی دست و زبان است!
ﮐﻢ ﺑﮑﻦ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿ ﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﺗﺎ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺗﻮ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ، ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ
ﺭﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﺭﻭﺯ ﻭﺻﻞ، ﺍﯼ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﭼﻮﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ، ﺁﺑﯽ ﺑﭙﻮﺵ
ﺗﺎ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ، ﺑﺎﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﯾﺎ ﮐﻪ ﻧﺸﮑﻦ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﺖ، ﺳﮑﻮﺕ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﺍ
ﯾﺎ ﺑﮑﻦ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻌﺮﻡ ﺷﻮﯼ
ﺗﺎ ﺑﮕﺮﺩﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭ ﻏﺰﻝ، ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺗﺮ.
فکر نمی کنی که شاید عقل ما اندکی از شما بیشتر باشد؟
ـ بر خلاف ما قندهاری ها ـ
به جای اندیشیدن، عرعر می کنند.
آنهم در عصری که بشریت به اعماق ذرات و کاینات
پدیده های پسیکولوژیکی (روانشناسی) اند.
قضاوت ربط تعیین کننده ای به پسیکولوژی آدم ها ندارد.
ترس و تهور و غیره بعدا وارد عمل می شوند.
خر اگر خیلی هم خیلی متهور و بی باک و شجاع باشد
باز هم نمی تواند راجع به نظری،
شکلک دستبوسه و دسته گل بفرستد
از قضا دانائی چشمه لایزال بی باکی است.
توانا بود / هر که دانا بود.
حریف هم با خرافه هایش ما را کشت:
خدا دیشب اومد / زنگ در ما را زد/ مونده بود در سرما و می لرزید / چای داغی خورد و سر حال امد.
تو کجائی تا شویم ما چاکرت؟
آش طبقاتی خود را می پزد و به خورد خلایق می دهد.
تا خلایق نخورند و خر نشوند.
این همان شعار آخوند ها ست:
این همان تئوری احسان و انفاق عهد عتیق است.
ثروت کشور بی پروا حیف و میل می شود
آقا زاده ها پورشه های کلان قیمت می رانند
وظیفه سیستم حاکم است که توزیع ثروت را راسیونالیزه کند.
حتی در کشورهای سرمایه داری حساب و کتابی هست
و به ذلت اجتماعی تا حدود زیادی پایان داده اند.
