شعری از مجید نفیسی (15)

مرگ گئومات

ادامه

·        اما آن کس که از میان هفت همپیمان هخامنشی

·        پیش از دیگران به هیولای مجوس بدگمان شد

·        اوتانه، برادر کاساندان ـ همسر کوروش ـ بود.

·        زیرا می دید که شاه نوین هیچگاه در انظار ظاهر نمی شود

·        و هرگز پارسیان را به حضور نمی پذیرد.

·        پارمیس، دختر اوتانه زن کامبیز بود

·        که همراه با زن دیگر او، آتوسا

·        به تصاحب هیولای مجوس درآمده بود.

·        اوتانه که می دانست کوروش در سال های گذشته

·        به پادافره ی گناهی بزرگ

·        گوش های هیولای مجوس را بریده

·        از دخترش خواست که شب در بستر

·        گوش های شاه را بجوید.

·        یک شب که نوبت همخوابگی به پارمیس رسید

·        او صبر کرد تا شاه به خواب رود

·        و آنگاه دست به سوی گوش هایش برد

·        اما شگفتا! شاه «مگوش»، گوش نداشت

·        پس دختر راز «مجوس» را با پدر در میان گذاشت

·        و پدر آن را با پنج همخاندان دیگر.

·        در همان زمان داریوش، پسر فرماندار شوش از راه رسید

·        و با شش پنهانکار دیگر همپیمان شد

·        تا شاه غاصب را از میان بردارند.

·        داریوش گفت:

·        «من به دربان می گویم که پیغامی از شوش دارم

·        و آنگاه همه خود را به بارگاه شاه می رسانیم

·        و دو برادر مجوس را از پا درمی آوریم.»

·        اوتانه گفت:

·        «شتابزدگی کار اهریمن است

·        و دروغ گفتن به دربان، گناهی بزرگ.»

·        داریوش گفت:

·        «اگر شتاب نکنیم

·        راز مان از پرده برون خواهد افتاد.

·        اما دروغ و راست، هر دو وسیله هستند

·        تو راست می گویی، نه به خاطر حقیقت

·        بلکه می خواهی با شهرت به راستگویی

·        به دل مردم راه یابی

·        و دروغ می گویی، چون به مصلحت تو است.»

·        بدین سان هفت توطئه گر همپیمان شدند

·        و سوار بر اسب به سوی کاخ راندند

·        ناگهان در آسمان هفت باز شکاری پدیدار شدند

·        که دو کرکس لاشخور را دنبال می کردند

·        و چون بدانها رسیدند هر دو را پاره کردند.

·        هفت اسب سوار این نشانه را به فال نیک گرفته

·        بی درنگ وارد کاخ شده

·        هر دو برادر مجوس را سر بریده

·        کله هاشان را به دست گرفته در شهر می گشتند

·        و به مردم نشان می دادند.

·        مردم که بوی خون شنیدند

·        به جنون نسل کشی افتادند

·        و بسیاری از مجوسان را کشتند.

·        پارسیان هر ساله این واقعه را جشن می گیرند

·        و آن را روز «مغ کشی» می نامند

·        و در آن روز هیچ مجوسی نباید به خیابان آید.

تاریخ هرودوت،

کتاب سوم.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری