شعری از احسان طبری (1)

بشر

احسان طبری

سرچشمه:

صفحه فیسبوک

عبدالرضا دلاور

·        گفتمش:

·        «منكر آنى كه بشر
فتح ها كرده به رزم ِ با شر؟  

·        منكرى آنكه بشر پيش رود
سوى اوجى به ره خويش رود؟

·        نيست تاريخ چو تكرار قديم
ما به «نو»  بسته و دلبسته شديم

·        و اين سمندى است كه خودپو نشود

·        تا به مهميز، نرانى، ندود

·        مزدك ما سخنى نيكو گفت:
«نور با رزم، به نصرت شد جفت»

·        تا تلاش من و تدبير تو نيست
ديو ادبار به نخجير تو نيست

·        روح ما حاصل پيرامُن ما ست

·        تا كهن هست به جا، نقص بجا ست

·        ور محيط دگرى زاده شود
روح ‌ها روشن و آزاده شود

·        همه جا بهره ی ما درد و عزاست
فطرت برده بدين درد رضا ست

·        چون تو با اينهمه آسيب، خوشى؟
بار اين رزم نخواهى بكشى.

·        بنده خام نداند بندى (برده، وابسته)  است

·        ميوه ی بى هدفى، خرسندى است

·        ليك انسان كه جسور است و عنود
دمى از رزم نخواهد آسود

·        شهر مقصود اگر دور بود
ور طريقش همه ناسور بود

·        قدمى هم به رهش مغتنم است
ننگ برآنكه به زندان «دَم» است!

·        ننگ بر آنكه در اين جنگل شر

·        گرگ گرديده چو گرگان دگر

·        من نه، پندارپرستم، نى گيج
حق شود چيره، ولى با تدريج

·        گفت زرتشت كه در شام بلند
چون خروسان ـ به نوا ـ بانگ كنند

·        چشم آنان كه فرابين باشد

·        ناظر روز نوآئين باشد

·        بهل (بگذار)، اين شيوه كوته نگرى
در نوا شو، چو خروس سحرى»

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری