شعری از مجید نفیسی (7)

پنج پاره ی یک میلاد

(مه تا ژوئیه ۱۹٨٨)  

سرچشمه:

اخبار امروز

پاره ی پنجم

ادامه  

·        «آه آزادِ من، آزادیِ من!

·        در سرزمین بیگانه به دنیا آمدی

·        در چشمانت اما

·        سوسویی از آن سرزمین دور می بینم.

·        بر زخم های من مرهم خواهی گذاشت؟

·        از آرزوهای من سخن خواهی گفت؟»

·        دست هایش را به اطراف می چرخاند

·        گویا می خواست چون رهبر ارکستری توانا

·        به امواج خشمگین دریا

·        و حرف های دیوانه وار من

·        هماهنگی دهد.

·        «نه، این سزاوار نیست

·        از آن همه آرزوهای بربادرفته

·        شیشه ی خالی آبجویی به ارمغان آورده است

·        و اکنون از من می خواهد

·        که تو را، ای کودکِ آرزوهای آینده

·        به گهواره ی امواج او بسپارم.

·        اگر به آب ات (تو را به آب)  افکنم

·        تو را به بوشهر یا معشور خواهد رساند؟

·        در صندوقِ سربمُهرت

·        به تو شیر خواهد داد

·        و آروغت را به موقع خواهد گرفت؟

·        تو را چون موسایی

·        به فرعون گِزیدگانِ آن سوی ساحل

·        به هدیه خواهد داد؟

·        آه، آزادِ من،

·        آیا تو را به کوچه های گرمازده

·        به باغ های گُر گرفته

·        به دشت های خالی

·        به کوه های خاموش خواهد برد،

·        تا به پژواکِ قیل و قالِ کودکانه ای گوش دهی،

·        که روزگاری محفل دوستانه ی ما را آکنده بود

·        و اکنون در میدان های تیر

·        به خاموشی گرائیده است؟

·        آیا جوانه های تازه را خواهی دید

·        و به کودکانِ نورسیده خواهی گفت،

·        که این تبعیدی نخفته است،

·        که قلبِ او هنوز

·        با قلبِ آنان می زند؟

·        بگو اگر چنین است

·        تو را به گهواره ی امواج او بسپارم،

·        که شاید فرعون، خود منم

·        و تو موسایی که مرا وامی گذاری

·        تا طرحی نو دراندازی.»

·        با دست های ناتوان خود

·        بر سینه ی شنیِ خاک گودالی کندم

·        «آزاد»  را در آن نهادم

·        و به آب زدم.

·        در هیاهوی امواج

·        فریادِ بچه ها را می شنیدم

·        که در تپه های اوین تیرباران شدند.

·         

·        «نه، ای دریا،

·        چرا گُلِ سینه ی خود را

·        به سوی تو پرتاب کنم؟

·        چرا خود موسایِ تو نباشم؟

·        مرا در گهواره ی امواج خود بپیچان

·        از نهنگ ها و کوسه های خود مترسان

·        از سراندیب و چین و ماچین بگردان

·        تا آب های خلیج

·        تا دست های همیشه گشوده ی میهن

·        تا آفتابِ عریان

·        تا سلام ها و خسته نباشی ها

·        تا کاسه های آبِ خنکِ دوستی،

·        ای هرزه گوی پیر!

·        اگر تو را اندک توانی هست

·        مرا فروبَر و به آن سو بازگردان.»

·        به آبِ سبز که رسیدم

·        برگشتم و نگاه کردم

·        «آزاد» در پتو و کلاهِ پُرچینَش

·        خفته می نمود.

·        در موجِ خشمگین

·        دیگر چیزی ندیدم.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری