۱۴۰۴ فروردین ۲۳, شنبه

قرآن کریم از دیدی دیگر (سوره المائده) (۳۷۹) (بخش آخر سوره مائده)

               

ویرایش و تحلیل

از

فریدون ابراهیمی

 

﴿مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلَّا مَا أَمَرْتَنِي بِهِ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ ۚ وَكُنتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا مَّا دُمْتُ فِيهِمْ ۖ فَلَمَّا تَوَفَّيْتَنِي كُنتَ أَنتَ الرَّقِيبَ عَلَيْهِمْ ۚ وَأَنتَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ﴾
[ المائدة: ۱۱۷]

من به آنان جز آنچه تو فرمانم داده بودى نگفتم. 

گفتم كه اللّه پروردگار مرا و پروردگار خود را بپرستيد. 

و من تا در ميانشان بودم نگهبان عقيدتشان بودم و چون مرا ميرانيدى تو خود نگهبان عقيدتشان گشتى. و تو بر هر چيزى آگاهى.

این جواب عیسی ابن مریم به بازپرسی الله است.

عیسی ابن مریم 

خود را پرستنده پرورگار خود و بشریت و مبلغ الله پرستی می داند.

عیسی ابن مریم 

خود را و. خدا را

محافظ مسیحیت جا می زند

و

هندوانه ای از علم الغیب زیر بغل الله هندوانه خوار می چپاند.

﴿إِن تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُكَ ۖ وَإِن تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ﴾
[ المائدة: ۱۱۸]

اگر آنان را عذاب كنى، بندگان تو هستند و اگر آنان را بيامرزى، تو پيروزمند و حكيمى.

عیسی ابن مریم 

در این آیه،

به دیالک تیک تهدید و تطمیع الله واکنش مبتنی بر تسلیم نشان می دهد:

عیسی ابن مریم 

خود را هیچ واره و هیچکاره و الله را همه کاره قلمداد می کند

و

هندوانه ای از فاتحیت و حکمت زیر بغل الله هندوانه خوار می چپاند.

﴿قَالَ اللَّهُ هَٰذَا يَوْمُ يَنفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ ۚ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ۚ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ۚ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ﴾
[ المائدة: ۱۱۹ ]

خدا گفت: 

اين روزى است كه راستگويان را راستى گفتارشان سود دهد.

 از آن آنهاست بهشتهايى كه در آن نهرها جارى است. 

همواره در آن جاويدان خواهند بود. 

خدا از آنان خشنود است و آنان نيز از خدا خشنودند. 

و اين كاميابى بزرگى است.

الله و در واقع کریم

در این آیه،

 قطب دیگر دیالک تیک تهدید و تطمیع

 را، 

یعنی تطمیع را به صورت برخورداری مؤمنین مسیحی از نعمات بهشتی مطرح می سازد.

ضمنا

هندوانه ای مبتنی بر راستگویی زیر بغل آنان می چپاند

و

رضایت متقابل الله و بندگان راستگو را تبیین می دارد

و

آن را موفقیت بزرگی می داند.

﴿لِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا فِيهِنَّ ۚ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ﴾
[ المائدة: ۱۲۰]

از آن خداست فرمانروايى آسمانها و زمين و آنچه ميان آنهاست. و او بر هر كارى تواناست.

الله 

در این آیه پایانی سوره مائده،

قدرت خود را به صورت سلطه بلامنازع بر آسمان و زمین و فی مابین آسمان و زمین

و

ضمنا

قدر قدرتی مطلق خود را از مناره های جهان اعلام می دارد.

اینجا

سوره مائده هم به پایان می رسد.

پایان

ادامه دارد.

 

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر