خود آموز خود اندیشی (۱۲۰۴)

 

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شور

حکایت دهم

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص  ۸۹)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم

 

تو را تا دهن باشد از حرص، باز

نیاید به گوش دل از غیب، راز

معنی تحت اللفظی:

تا زمانی که تو طمعکاری، از اسرار غیبی بی نصیب می مانی.

 سعدی

 در این بیت شعر،

عملا مثل فئودالی قسی القلب دست به تهدید می زند:

اگر حریص و آزمند باشی، باید قید اسرار غیبی را بزنی!

 

انتظاری از خداوندان نعمت، پروردگاران بنده، بزرگان و یا انعکاس آسمانی ـ انتزاعی آنها یعنی خدا داشتن، همان

و

خوردن سرکوفت حرص و آز،

همان.

 

حریص و آزمند شدن محسوب شدن،

همان،

 رانده شدن از بارگاه خداوندان زمین،

 همان

و

بسته شدن اوتوماتیک در اسرار غیبی به رویت،

همان.

 

چشم احسان از خداوندان زمین داشتن کسی،

 همان

و

خوردن مهر خودپرستی بر پیشانی او،

همان.

 

خود پرست قلمداد شدن کسی،

همان

و

 زیر علامت سؤال رفتن خداپرستی او،

همان

و

ریاکار و مزور نامیده شدن او،

همان.

 

ادامه دارد.