محمود درویش
تحلیلی
از
میم حجری
نگاهی به خویش
(گفت‌وگو با شاعران و نویسندگان معاصر عرب)
ترجمهٔ حسن حسینی و موسی بیدج
ترجمهٔ حسن حسینی و موسی بیدج
من
تلاش می کنم
که
جمعیت شعرم
را
افزایش دهم.
ساکنان
شعر من،
تنها
فلسطینی‌های صاحب تصویر مشخص و صیقل‌یافته
نیستند.
یعنی
مستقیما
فلسطینی‌ها
نیستند.
فلسطین،
سبک نیست.
من
اکنون
سبک
را
از
مغزم
می‌زدایم.
سبکی وجود ندارد.
سیمای یک قهرمان وجود دارد،
قهرمانی بر این
گستره،
قهرمانی از روزمره،
از مراوده با ضعف بشری،
از «بدی‌های» شعر
فلسطینی
که
ضعف بشر
را
لمس نکرده است.
عدم همکاری با ضعف بشری،
قهرمان
را
به
یک سبک
مبدل میکند،
یعنی
به
یک شعار،
به یک جمله
…
من
آرزو می کنم
که
از
تصویر فلسطینی،
یک تصویر مأنوس بسازم
و
از
تبدیل شدن او به موضوع برای خود و دیگران،
ممانعت به عمل آورم.
برخی
میل
دارند
که
یک موضوع و یک سبک
باشیم.
یعنی
اینکه
تنها
یک «قضیه»
باشیم.
من
با
فلسطینی
به
عنوان یک انسان با چهره‌ای آشنا
رفتار می
کنم.
یعنی
مثلا
به
عنوان یک شهروند فقیر در خطهٔ مصر یا یک شاعر در سوریه
…
سعی من در این است
که
فلسطین
را
با
تمام ضعف بشری‌اش و با تمام لجاجت تاریخی‌اش
تصویر کنم.
پایان
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر