ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿فَلَوْلَا إِذْ جَاءَهُم بَأْسُنَا تَضَرَّعُوا وَلَٰكِن قَسَتْ
قُلُوبُهُمْ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴾
[ الأنعام: ۴۳]
پس چرا هنگامى كه عذاب ما به آنها رسيد زارى نكردند؟
زيرا دلهايشان را قساوت فراگرفته و شيطان اعمالشان را در نظرشان آراسته بود.
کریم
در این آیه،
دلیل زاری نکردن خلایق پس از رسیدن عذاب الهی به آنان را
اولا
در قساوت گرفتگی دل های شان می داند.
احتمالا
منظور کریم این است که خلایق سنگدل شده اند و دل شان حتی به حال خود شان نمی سوزد.
ثانیا
در آرایش ابلیسی اعمال شان می داند.
منظور کریم
احتمالا
این است که اعمال گناه آلود خلایق تحت تأثیر حوایج غریزی
به غایت لذت بخش بوده اند و خلایق عذاب الهی کذایی را ناچیزتر از لذت حاصله دانسته اند.
یعنی
نقش تعیین کننده در دیالک تیک ریاضت و لذت (دیالک تیک رنج و گنج به زبان سعدی) را از آن لذت (گنج) دانسته اند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر