فریدون تنکابنی
درنگی
از
شین میم شین
کودک استثنایی
«منت خدای را عزوجل
که طاعتش، موجب قربت است و به شکر اندرش، مزید نعمت.
هر نفسی که فرو می‌رود، مُمِد حیات است
و
چون بر می‌آید مُفَرَح ذات.»
معنی تحت اللفظی:
منت خدای عزیز و ارجمند را باد.
خدایی که اطاعت از او سبب نزدیکی به او می شود
و
سپاسگزاری به درگاه او سبب افزایش نعماتش.
(برای هر نفسی که می کشیم، باید دو بار شکرگزار باشیم:)
بار اول برای اینکه با هر دم که فرو می کشیم، طول عمر میسر می شود
و
بار دوم برای اینکه با هر بازدمی، ذات مان شادمان می گردد.
۱
هر نفسی که فرو می‌رود، مُمِد حیات است
و
چون بر می‌آید مُفَرَح ذات.
سعدی
در این جمله (حکم)، تنفس را دیالک تیکی از دم و باز دم می داند.
با هر دم، هوا وارد اندام می شود.
هوایی که ۲۵ درصدش از اکسیژن و ۷۵ در صدش از ازت (نیتروژن) تشکیل یافته است.
انسان
جزو موجودات آئروفیل (اکسیژن خواه) است.
یعنی
انسان به مدد اکسیژن می تواند زنده بماند.
یعنی
حیاتش منوط به اکسیژن هوا ست.
اکسیژنی که مخلوط به نیتروژن است.
اکسیژن
به تنهایی قابل احتراق فی الفور و بمب آسا و خطرناک است.
نیتروژن
اما ماده ای خنثی است.
ترکیب این چنینی هوا در جو زمین
شرایط زیستی موجودات اکسیژن خواه (آئروفیل) را در پهنه زمین امکان پذیر می سازد.
مایکل سندی ووجیس
کیمیاگر، فیلسوف و پزشک لهستانی
در سال ۱۶۰۴ ماده موجود در هوا را شرح داد و از آن به عنوان غذای زندگی یاد کرد و این ماده با اکسیژن یکسان است.
یعنی
قرن ها بعد
ممد حیات بودن مورد نظر سعدی را تکرار کرد.
پریستلی
در اول اوت سال ۱۷۷۴،
پس از تنفس گاز اکسیژن نوشت:
«احساس آن در ریه‌هایم به‌طور قابل ملاحظه ای با هوای معمولی تفاوت چندانی نداشت، اما احساس کردم سینه‌ام به خصوص بعد از مدتی سبک و راحت است»
یعنی
مفرح ذات بودن مورد نظر سعدی را در اثر دم (تنفس اکسیژن) دانست و نه در اثر بازدم (خروج گاز کربنیک).
ترکیب دو اتم اکسیژن و تشکیل O۲
دلیل رنگ آبی هوای زمین (آسمان کذایی)، این است که ۲۵ درصدش از اکسیژن تشکیل یافته است
گاز اکسیژن در لوله خلأ
هر نفسی که فرو می‌رود، مُمِد حیات است
و
چون بر می‌آید مُفَرَح ذات.
در هر بازدم
اما
گاز خفه کننده و خاموش کننده موسوم به گاز کربنیک از اندام موجودات خارج می شود.
گاز کربنیک
در اثر اکسیداسیون مواد کربن دار مثلا مواد قندی تشکیل می یابد.
دلیل عمده خفه شدن موجودات در آتش سوزی ها
تراکم همین گاز کربنیک است.
گاز کربنیک
سنگبنتر از هوا ست.
به همین دلیل ته نشین می شود و به مرگ موجودات منجر می گردد.
بازدم
به معنی خروج گاز کربنیک از اندام است.
سعدی
این روند و روال را فرح بخش ذات می نامد.
همین گاز کربنیک
اما غذای زندگی (ماده حیاتی) نباتات است
و
همان اکسیژن،
زباله کارخانه نباتات.
به همین دلیل
مولد اصلی اکسیژن، نباتات بوده اند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر