ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿بَلْ إِيَّاهُ تَدْعُونَ فَيَكْشِفُ مَا تَدْعُونَ إِلَيْهِ إِن شَاءَ وَتَنسَوْنَ مَا تُشْرِكُونَ﴾
[ الأنعام: ۴۱]
نه، تنها او را مى‌خوانيد و اگر بخواهد آن رنجى را كه خدا را به خاطر آن مى‌خوانيد از ميان مى‌برد و شما شريكى را كه براى او ساخته‌ايد از ياد مى‌بريد.
کریم
در این آیه،
اشاره به ادعای تجربی ـ واقعی خود در آیه قبلی دارد:
خلایق وقتی دچار مشکل و بلای بزرگی مثلا زلزله ای می شوند،
دست به دامن قوای ماورای طبیعی مثلا خدا می شوند.
کریم
بر اساس این واکنش پسیکولوژیکی خلایق
ادعا می کند که خدا اگر بخواهد خلایق را از مرگ در اثر زلزله نجات می دهد و با این کار سبب می شود که خلایق مشرک شریکی را که برای خدا قائل شده اند، از یاد ببرند.
﴿وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ أُمَمٍ مِّن قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُم بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ﴾
[ الأنعام: ۴۲]
هر آينه بر امتهايى كه پيش از تو بودند پيامبرانى فرستاديم و آنان را به سختيها و آفتها دچار كرديم تا مگر زارى كنند.
کریم
در این آیه،
ادعا می کند که انبیای قبلی را هم دچار مشکل و بلا کرده است
و
هدفش این بوده که انبیا گریه و زاری کنند.
الله متعال
عاشق زاری کنندگان است.
دلیل این علاقه الهی به تضرع و زاری خلایق را باید در ماهیت طبقاتی اش پیدا کرد.
الله
انعکاس انتزاعی - آسمانی اربابان برده دار است که از بردگان انتظار زاری دارند و نه انتظار طرب و خنده و شادی.
طرب و عیش و عشرت و جشن و خنده و شادی
باید در انحصار طبقات حاکمه انگل و استثمارگر بماند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر