ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ ۖ وَلَلدَّارُ
الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَ ۗ أَفَلَا تَعْقِلُونَ﴾
[ الأنعام: ۳۲]
و زندگى دنيا چيزى جز بازيچه و لهو نيست و پرهيزگاران را سراى آخرت بهتر است.
آيا به عقل نمى‌يابيد؟
کریم
در این آیه،
دیالک تیک ماده و روح (وجود و شعور) را که مسئله اساسی فلسفه است،
به شکل دیالک تیک دنیا و آخرت
(دیالک تیک زندگی دنیا و سرای آخرت)
بسط و تعمیم می دهد:
۱
زندگى دنيا چيزى جز بازيچه و لهو نيست
لَهو
مفهومی فقهی است،
که به معنای کاری که انجام‌دادن آن بدون توجه به نتیجه حاصله و تنها به قصد لذت باشد.
کریم
حیات دنیوی را کار تلقی می کند .
کاری که بسان بازی کودکانه لذت بخش است و همراه باغفلت است.
غفلت از نتیجه نهایی اش.
کار
چه کار فکری و چه کار فیزیکی و یا مادی
دیالک تیکی از ریاضت و لذت است.
منبع لذت، ریاضت و زخمت و مشقت در روند کار است.
لذیذترین غذا
غذایی است که پس از کار خورده می شود.
حتی اگر نان خالی باشد
و
شیرین ترین خواب
خواب پس از کار است.
حتی اگر روی حصیری باشد.
به زبان سعدی
کار
دیالک تیکی از رنج و گنج است.
نتیجه نهایی کار دریافت دستمزد است.
نا برده رنج، گنج میسر نمی شود
مزد آن گرفت
ـ جان برادر ـ
که کار کرد .
۲
پرهيزگاران را سراى آخرت بهتر است.
آيا به عقل نمى‌يابيد؟
از دید کریم، پارسایان سرای آخرت را بر زندگی دنیوی برتر و بهتر می شمارند.
اگر کسی بضاعت عقلی داشته باشد، این حقیقت امر را در می یابد.
به زبان دیگر، پارسایان جزو عقلا هستند.
کریم
در این آیه،
راجع به سرای اخروی، موضع شخصی روشنی نمی گیرد.
فقط به تبیین موضع پارسایان قناعت می ورزد و می گذرد.
سؤال این است که چرا و به چه دلیل؟
اگر حیات دنیوی واقعا بازیچه و لهو است، سرای اخروی چیست؟
ضمنا
چرا سرای اخروی و نه حیات اخروی؟
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر