بر سرزمین سوختگی

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374) (اصفهان ـ وین) 

  

بر سرزمین سوختگی

·        پنداشتند خام

·        کز سرشکستگان، که پی ببریدند و سوختند

·        من آخرین درختم، از سلاله جنگل

·        آنان که بر بهار تبر انداختند تند

·        پنداشتند خام، که با هر شکستنی

·        قانون رشد و رویش را از ریشه کنده اند

·        خون از شقیقه های کوچه روان است

·        در پنجه های باز خیابان

·        گل گل، شکوفه شکوفه

·        قلب است، انفجار آتشی قلب

·        بر گور ناشناخته ـ اما ـ

·        کس گل نمی نهد

·        لیکن

·        هر روزه دختران

·        با جامه ساده به بازار می روند

·        و شهر هر غروب

·        در دکه های همهمه گر مست می کند

·        و مست ها به کوچه ی مبهوت می زنند

·        و شعرهای مبتذل آواز می دهند

·        در زیر سقف ننگ

·        در پشت میز نو

·        سرخوردگی سلاحش را

·        تسلیم می کند

·        سرخوردگی نجابت قلبش را

·        که تیر می کشد و می تراشدش

·        تخدیر می کند

·        سرخوردگی به فلسفه ای تازه می رسد

·        آن گاه من به صورت من چنگ می زند

·        در کوچه همچنان

·        جنگ عبور از زره واقعیت است

·        و عاشقان تیزتک ترس ناشناس

·        بنهاده کوله بار تن، جست می زنند

·        پرواز می کنند

·        آری

·        این شبروان، ستاره روز اند

·        که مرگ های شان

·        در این ظلام، روزنی به رهایی است

·        و خون پاک شان

·        در این کنام، کحل بصرهای کورزا ست

·        (کحل یعنی سرمه)

·        اینان تبارشان

·        سر می کشد به قلعه ی دور فدائیان

·        آری عقاب های سیاهکل

·        کوچیدگان قله الموت اند و بی گمان

·        فردا قلاع شان

·        قلب و روان مردم از بند رسته است

·        پیوند جویبار نازک الماس های سرخ

·        شطی است سیل ساز

·        کز آن، تمام پست و بلند حیات ما

·        سیراب می شوند

·        و ریشه های سرکش، در خاک خفته باز

·        بیدار می شوند

·        اینک که تیغه های تبرهای مست را

·        دارم به جان و تن

·        می بینم از فراز

·        بر سرزمین سوختگی، یورش بهار

پایان