زیک
قسمتی از شعر
«به یاد وطنم»
ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﺴﯿﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﻬﺎﺭ
ﺩﺍﻣﻨﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺳﺮﺍﺳﺮ، ﮔﻞ
ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ﺳﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺯ ﺭﺍﻫﮕﺬﺍﺭ
ﻫﺮ ﭘﺮﻧﺪﻩ ـ ﭼﻪ «ﺯﯾﮏ» ﻭ ﭼﻪ ﺑﻠﺒﻞ ـ
ﮐﻮﻩ ﺧﺮﻡ،
«ﻓﺮﺍﮐﺶ» ﻣﺤﺒﻮﺏ،
ﻣﻠﺠﺎﺀ ﻓﮑﺮﻫﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﻫﻤﯽ ﺍﯾﺴﺘﺪ، ﺑﺴﯽ ﻣﺤﺠﻮﺏ
ﺑﺮ ﺳﺮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯿﻨﺎﯾﯽ،
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﮑﺮِ ﻧﺎﻓﺬ ﻭ ﺑﺎﺭﯾﮏ
ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﭙﯿﭽﺎﻧﻢ
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﮐﻤﺘﺮﻡ ﺯ ﺑﻠﺒﻞ ﻭ «ﺯﯾﮏ»
ﻏﻢ ﻓﺸﺮﺩﻩ اﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺧﻨﺪﺍﻧﻢ؟
ﮐﻮﻩ،
ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻧﻌﺎﯾﻢ (نعمات، نعمت ها؟) ﻭ ﺟﻮﺩ (کرم، بخشش، جوانمردی)
ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻋﺎﻣﯽ
ﻧَﺒﺮَﺩ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺳﻮﺩ
ﺷﺎﻋﺮ ﺑﯿﻨﻮﺍﯼ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ؟
پایان
با سپاس از سعید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر