الاکلنگ

محمد زهری
الاکلنگ
(تهران، ۲۱ مرداد ۱۳۳۳)

تـا بـــوده، تـو بــر فــراز بـودی
مــا ـ ســایه صـفت ـ بـه ره، فتـاده
دستـان تـو می رسیـد تـا عـرش
مــا تکــیه بـه خـاک تیــره داده

چـون دود، ز سـوز رستـه بودی
زآن رو، سـر کــوه، بـودت آهنـگ
در دامــن ایــن اجــاق ســوزان
مـا مانده به جـای، همچنان سنگ

نیــرنگ تـو بـود، گــر کـه روزی
خــود پست شـدی و مـا جـهیدیم
چـــون بــاز فــراز تـر نشستـی
مـــــا نیــز نشیب تـر خـزیـدیـم

گـــوینـد:
«قلـم زنـی ـ بـه تقـدیــر ـ
پیشــانـی مردمـان نوشتـه است:
«بـــالایـی و پستــی از ازل بـود
هر تخم، قَدر بکاشت، کِشته است.»

نـه، نیست چنین، اگـر چـه بر ما
تــا بـوده چنیـن، ستـم خـریـدنـد
دیــدیـم کــه دیگـران ـ بـه روزی ـ
از چــــاه بـه چـرخ، ره کـشیدند.

بـرگــــردد، اگـــر مـدار بـازی
مـــا بـر سـر عـرش پا گـذاریم
در ســـایـه ی مــا زمیـن گـریـزد
از سنــگ، شــراره هـا بـر آریم

ز آن رو کـه فـراز بـودی عمـری
آن روز، تــو نیــــز بــر فــرازی
بـر تــارک دار، پـــــای کــوبی
گویـی کــه تمــام گشت بازی.

پایان
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری