خود آموز خود اندیشی (۱۰۹۸)

     

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شور

حکایت دوم

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۸۳ ـ ۸۴)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم

 

تئوری «جرعه الست» در اشعار حافظ هم به وفور یافت می شود:

 

برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر

که ندادند جز این تحفه به ما روز الست.

معنی تحت اللفظی:

تنها تحفه ای که  در روز الست

به خراباتیان داده شده، می بوده است.

 

حافظ در این بیت غزل، میخوارگی خود را امری مقدر قلمداد می کند.

او میخواره مادرزاد است.

میخوارگی تحفه ای است که روز الست به حافظ و امثال او داده اند.

این ادعای سعدی و به تقلید از او، حافظ

اما به چه معنی است؟

 

این ادعای حضرات،

ادعایی سرشته به تزویر و ترفند و ظاهرسازی و تقیه و ریا ست:

این بدان معنی است که منظورشان از کلیه مفاهیم مصطلح از قبیل می، خمره می، جام می و مغان و مغبچه و ساقی سیمین بر و میکده و میخانه و می فروش و میخوارگی و مستی،

  نه چیزی مادی، بلکه روحی است.

نه چیزی طبیعی، بلکه ماورای طبیعی است.

نه چیزی زمینی، بلکه آسمانی و الهی است.

نه چیزی اکتسابی، بلکه سرنوشتی، جبلی، مادر زادی و لدنی است.

یعنی

مدعیان مست از مادر زاده شده اند.

مست از می الست.

یعنی

ساقی سیمین بر این جماعت، نه دختران و زنان خودفروش زرتشتی در حواشی (خرابات) شهرها،

 بلکه ملائکه و امبیاء و ائمه و چه بسا حتی شخص شخیص خدا بوده است

در روز قیامت هم جرعه ابد به حضرات داده خواهد شد.

صفات مثلا حضرت علی و غیره، ساقیان کوثر هم است.

 

ادامه دارد.