۱۳۹۲ شهریور ۳۰, شنبه

تحلیلی بر شعر «دگر به جوخه آتش نمی دهند طعام» از سیاوش کسرائی (1)


تحلیلی از شین میم شین


·        به قعر شب سفری می کنیم، در تابوت

·        هوا بد است
·        تنفس شدید
·        جنبش کم
·         
·        و بوی سوختگی، بوی آتشی خاموش
·        و شیهه های سمندی که دور می گردد
·         
·        میان پچ پچ اوراد و الوداع و امان
·        نشسته شهر زبان بسته ـ باز ـ  در تب سرد
·        و راه  بسته نماید ز رخنه تابوت

***** 

·        به قعر شب سفری می کنیم، با کندی
·        چه می کنیم ؟
·        کجاییم ؟
·        شهر مأمن کو؟

·        شهاب شب زده ای در مدار تاریکی
·        هجوم از چپ و از راست، دام در هر راه
·        عبور وحشت ماهی در آب های سیاه

*****

·        بگو به دوست:
·        ـ اگر حال ما بپرسد دوست ـ 
·        «نمی کشند کسی را، نمی زنند به دار
·        دگر به جوخه ی آتش نمی دهند طعام
·        نمی زنند کسی را به سینه، غنچه خون
·        شهید در وطن ما کبود می میرد 

·        بگو که سرکشی ـ اینجا، کنون ـ ندارد سر
·        بگو که عاشقی ـ اینجا، کنون ـ ندارد قلب
·        بگو، بگو:
·        «به سفر می رویم بی سردار 

·        بگو، بگو :
·        « به سفر می رویم بی سر و قلب

*****

·        بگو به دوست که دارد اگر سر یاری
·        خشونتی برساند، به گردش تبری
·        هوا کم است، هوایی، شکاف روزنه ای

*****
·        رفیق همنفس !
·        اینک نفس، که بی دم تو
·        نشاید از بن این سینه، بر شود نفسی

·        نه مرده ایم، گواه:
·        این دل تپیده به خشم

·        نه مانده ایم، نشان :
·        ناخن شکسته به خون

·        بخوان تلاش تن ما، تو از جراحت جان
·        نهفته جسم نحیف امید در آغوش
·        به قعر شب سفری می کنیم چون تابوت

پایان  
  ادامه دارد.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر