شین میم شین
بوستان
باب سوم
در عشق و مستی و شور
حکایت پانزدهم
بخش اول
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۹۱ )
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم
شبی دیو خود را پری چهره ساخت
در آغوش آن مرد و بر وی بتاخت
معنی تحت اللفظی:
ابلیس شبی خود را در خواب حریف دلباخته، به صورت پسر زیبا روی در آورد و با او هماغوش شد.
سعدی
در این بیت شعر
از رؤیای حریف همجنس باز عاشق پرده برمی دارد.
هر چیزی را که بشر در عالم بیداری و واقعی
در حسرت به دست آوردن آن به سر می برد،
به مدد قوای غریزی در عالم خواب به دست می آورد.
مثال:
اگر کسی مبتلا به بیماری قند (دیابت) باشد
و
مجاز به خوردن عسل و شیرینی و چلو و مربا و خاگینه نباشد،
در عالم خواب سیر دل عسل و شیرینی و چلو و مربا و خاگینه می خورد.
بدون اینکه خمی به ابرو در آورد.
-ریف دلباخته هم در عالم خواب با شاهد آرزویی خود جفتگیری می کند و محتلم می شود.
سعدی
این ترفند غریزه جنسی را به گردن دیو (شیطان و ابلیس) می اندازد.
به همین دلیل هم اصطلاح شیطانی شدن رواج یافته است.
البته
دیو
معنی دیگری دارد.
دیو در شاهنامه فردوسی، نه به اهریمن و ابلیس و شیطان و نفس و غیره،
بلکه به توده مولد و زحمتکش (پرولتاریا) فرهیخته و دانا اطلاق می شود.
دیوان
در شاهنامه
بانیان برج ها و بناهای غول آسا و خردمندان و فرزانگان جامعه اند.
آنسان که پادشاهان در محضر دیوان اسیر،
فوت و فن علم و فن و فرهنگ می آموزند و متمدن می شوند.
مراجعه کنید
به
جهان بینی فردوسی
(۱ ـ ۴۷)
http://hadgarie.blogspot.com/2019/03/blog-post_19.html
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر