۱۳۹۱ آذر ۳, جمعه

در کوچه پس کوچه های حسرت همه زنان تبعیدی

 شهناز حبیبی  
(اردیبهشت 1391)  

 سرچشمه:
صفحه فیس بوک
شهنار حبیبی

·        در سال های نحس
·        هیچ سخن نگفتم.
·        زیرا که تبعیدی آنگونه مرا نه سزا می بود .
·         
·        در چهار دیواری حسرتی خموش
·        سال ها
·        ـ خود خواسته ـ
·        تبعید شدم!

·        تا روز مقرر
·        هیچ سخن نگفتم !
·        زیرا که حسرتی اینگونه مرا نه سزا می بود .


     
·        از رنج پنهانم،
·        کاکتوسی در دلم به رشد نشسته بود،
·        هم نفس با صبر من.
·         
·        آرام، آرام
·        گوشه قلبم و در جای جای روح زخمی ام
·        بزرگ و بزرگتر می شد.
·        شاید می دانست در بهاری که تو بیایی، گل خواهد داد !
·         
·        «تو» بی هیچ سخنی، با حجمی بی نهایت از عشق،
·        از راه رسیدی
·        و من به سخن در آمدم!
·         
·        با هجوم مهربانی ات و گلعطر کاکتوس های حسرتم
·        دیوار تبعید گاهم از شرم
·        فرو ریخت!
·         
·        اینک سخن می گویم !
·        بی هیچ تردیدی
·        و به هر زبانی که بغض مرا تعبیر کند !
·         
·        پس آنگاه با هزاران فریاد
·        در کوچه پس کوچه های حسرت همه زنان تبعیدی،
·        عشقم را به تو
·        آوازی کهن سر می دهم.
·        از دورهای دور عاشقی!
·         
·        من اینک به هزار زبان سخن می گویم !
·        چرا که مرا اینگونه بوده سزای زنده بودنم !

پایان
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر