ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿أُولَٰئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ ۖ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ ۗ قُل
لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا ۖ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرَىٰ
لِلْعَالَمِينَ﴾
[ الأنعام: ۹۰]
اينان كسانى هستند كه خدا هدايتشان كرده است،
پس به روش ايشان اقتدا كن.
بگو:
در برابر آن هيچ پاداشى از شما نمى‌طلبم،
اين كتاب جز اندرزى براى مردم جهان نيست.
کریم
در این آیه،
نخبگان و نوردیدگان و صالحان
(انبیاء)
را
به مقام اوتوریته (مرجع تقلید، سرمشق، الگو، مقتداء) ارتقا می دهد.
جالب در این آیه،
دقت تئوریکی ـ تئولوژیکی (فلسفی ـ فقهی) ستایش انگیز کریم است:
او به اقتداء از روش انبیاء فرا می خواند
و
نه
به اقتداء از خود انبیاء.
کریم
مبلغ کیش شخصیت نیست.
جالبتر از آن،
وارد کردن نسبیت تعیین کننده ای بر شخصیت (انبیاء) است:
انبیاء
در جهان بینی کریم
تحفه نطنز نیستند.
شبیه پیشوا در ادبیات فاشیستی ـ فوندامنتالیستی نیستند.