پینوتیو در عقاب آباد (19)

اثری از

گاف نون

قصه ای دریافتی

·        از پله های دم در بالا رفتم و در را باز کردم.

·        خجه بود.

·        انه انگار علم غیب داشت.

·        از پای سماور با صدای بلند گفت:

·        «بیا تو، خجه.»

  

·        از پله های دم در، پایین پریدم و با حیرت سرشته به ستایش گفتم:

·        «انه.

·        مطمئنی که خودت از اجنه نیستی و علم غیب نداری؟»

·        انه حوصله پاسخ به پرسش من نداشت.

·        همه حواسش به خجه بود.

·        «خجه جان، خوش آمدی.»

·        انه با مهربانی گفت.

·        خچه در گوشه حیاط روی تشکچه کوچک داداش نشست.

·        انه برای خجه چای ریخت و از صندوق بزرگش که در اتاق بزرگ در شمال حیاط قرار داشت و قفل بزرگی هم داشت، برایش راحت الحلقومی آورد.

·        خجه تشکر کرد.

·        راحت الحلقوم را با شرم از انه گرفت و از وسط نصف کرد، نصفش را به من داد و نصف دیگرش را با چای خورد.

·        سکوت مطلق حکمفرما بود.

·        حتی خرناسهً مستان ـ گربهً داداش ـ را می شد شنید.

·        هیچکس حرفی برای گفتن نداشت.

·        انگار هیولائی سهمگین بر فضای حیاط بال گسترده بود و زیر بال های سیاه سنگینش، شط خروشان زندگی یخ بسته بود.

·        من مات نقطه ای مبهم در بی نهایت بودم و تنم در آتشی بی شعله و دود می سوخت.

·        در آرزوی ظهور دلاوری بودم که سنگی بر هیولای نامرئی پرتاب کند و شط رهائی بخش زندگی را جاری سازد.

·        انه بالاخره سکوت را شکست:

·        «خجه، چی آوردی با خودت؟»

·        راه تنفس همه مان باز شد و زندگی دوباره ساز شورانگیزش را از سر گرفت.

·        «آخ، داشت یادم می رفت.»

·        خجه با شرمی سرشته به لبخند گفت.

·        «برای پینوتیو کتاب کوچکی آورده ام.»  

·        «من که خواندن و نوشتن بلد نیستم.»

·        خجالت زده گفتم.

·        «مهم نیست.»

·        خجه گفت.

·        «این کتاب بیشترش تصویره و تو بدون خواندن هم می توانی، قصه را بفهمی.»   

·        برای اولین بار چهره خجه را تماشا کردم.

·        یاد آور ماه در آسمان تیره و تار شب بود.

·        چون هم چشم هایش سیاه بودند و هم موهایش.

·        انه هم بیسواد بود و خواندن و نوشتن نیاموخته بود.

·        اکثر زنان عقاب آباد  بیسواد بودند.

·        فقط سوره خالا با سواد بود و برای همه همسایه ها نامه می نوشت و نامه می خواند.

·        از همین طریق هم روزگار می گذراند.

·        شوهرش رفته بود به کشوری دیگر تا کار کند و زنش را با بچه ها به امید خدا رها کرده بود.

·        «خجه، می تونی کتاب بخونی؟»

·        پرسیدم.

·        خندید:

·        « نه هنوز.

·        اما یک ماه دیگر، به مدرسه خواهم رفت.

·        حتما تو هم همینطور؟»

·        نمی دانستم.

·        به انه نگاه کردم و او گفت که من هم به مدرسه خواهم رفت.

·        از اطمنیان انه حیرت کردم.

·        چون رئیس خانواده، نه انه، بلکه داداش است.

·        بعد یاد گفته نقی افتادم و ته دلم لبخند زدم:

·        «رئیس اصلی خانواده در وهله اول ننه است و بعد انه.»

·        شاد شدم.

·        در حسرت خواندن و نوشتن می سوختم و دلم می خواست هرچه زودتر بیاموزم و از خریت نجات یابم.

·        خجه کتابی را از کیسه در آورد و نشانم داد:

·        «اسمش شبیه اسم توست، پینوتیو.»

·        خجه با لبخندی گفت.

·        انه گوش هایش تیز شده بود.

·        حتما در جن بودن من دچار تردید گشته بود.

·        احساس خوشایندی داشت.

·         

·        «اسمش چیه، خچه؟»

·        انه با بی تابی پرسید.

·        «اسمش پتزه تینو ست.»

·        خجه گفت.

·        انه سکوت کرد.

·        بعد گفت:

·        «چه خوب.

·        پس پینوتیو حداقل در کتاب آشنایی دارد.»

·        خجه خندید.

·        «پتزه تینو اما آدم نیست.»

·        خجه گفت.

·        انگار دلش هم نمی خواست که پتزه تینو آدم باشد و آشنای من باشد.

ادامه دارد.