پینوتیو در عقاب آباد (31)

اثری از
گاف نون
قصه ای دریافتی

·        مثل همیشه با شنیدن صدای دلنشین داداش قبل از طلوع آفتاب بیدار می شوم.

·        داداش نماز دو رکعتی صبح را خوانده و به تلاوت آیات شعرگونهً قرآن مشغول است.

·        آیات مخصوصی که هرروز از حفظ می خواند.

·        انه مثل همیشه خیلی خیلی زودتر از خواب پا شده و از انبار آب صد پله ای، در روبروی مسجد «شالی»، سطل هایش را پر کرده، به خانه می آورد و به انبار آلومینیومی کوچک که در حیاط قرار دارد، می ریزد.

·        کار مشقت باری است.

·        بعد سماور را روشن می کند، چای دم می کند و صبحانه را حاضر می کند.

·        امروز روز اول ماه مهر است.

·        در این روز مدرسه ها باز می شوند.

·        شادی آلوده به ترس در دلم می جوشد.

·        تنها چیزی که مرا به رفتن به مدرسه ترغیب می کند، عشق به آموختن است.

·        عشق به خواندن و یافتن پاسخ به پرسش هایم.

·        البته داداش به همهً پرسش های من پاسخ می دهد، ولی سایه ام می گوید:

·        «پاسخ های داداش به پرسش های تو، به درد ننه اش می خورند.

·        آدم باید پاسخ پرسش خود را خودش پیدا کند.»

·        منظورش را نفهمیده ام.

·        شاید اگر مدرسه بروم و فکر کردن بیاموزم، بتوانم منظور او را هم بفهمم.

·        بعد از صرف صبحانه، من و داداش پا می شویم.

·        انه لباس تمیزی برایم آماده کرده است.

·        داداش جعبهً چوبی آبی رنگی برایم خریده است.

·        در جعبه را باز می کنم.

·        مداد و دفتر و کتابم را نگاه می کنم.

·        دو باره می بندمش و راه می افتیم.

·        عثمان ـ همسایه مان ـ هم با برادر بزرگش که یک پایش چلاق است، می آید.

·        بچه های دیگر هم از محلات مختلف در راهند.

·        جعبه ام را نشانش می دهم.

·        هیچکس جعبه ای مانند من با خود نیاورده است.

·        از بازار می گذریم.

·        مغازه داران بازار نسبتا خواب آلود در مغازه های شان را باز می کنند و با داداش احوالپرسی می کنند.

·        داداش می گوید:

·        «راستش را بخواهی، من دلم نمی خواهد که تو به مدرسه بروی.

·        کسانی که درس می خوانند، لامذهب می شوند.

·        علاوه بر آن، بی غیرت می شوند.»

        

·        غیرت یکی از واژه های بسیار مبهم است.

·        داداش به آدم های تنبل هم بی غیرت می گوید  و به آدم های زحمتکش با غیرت.

·        رنگم انگار پریده است.

     

·        نمی دانم این سایه لامذهبم کجا ست.

·        اگر آمده بود، از وضع و حالم گزارش می داد.

      

·        «داداش، به همین دلیل نگذاشتی ممد و ولی و نقی به مدرسه بروند؟»

·        می پرسم.

        

·        «به مدرسه رفته اند.»

·        داداش می گوید.

·        «ممد حتی تصدیق کلاس ششم را دارد.

·        نمره اول کلاس بود.»

      

·        «پس چرا نگذاشتی بیشتر بخواند و بیشتر بفهمد؟»

·        می پرسم.

       

·        «باز شروع شد.»

·        داداش می گوید.

·        «کسانی که بیشتر می خوانند، بی غیرت می شوند و وقتی بی غیرت شدند، زنان و دختران شان را می فروشند.»

       

·        «که اینطور.»

·        با خود می اندیشم.

         

·        «تو اگر جای من بودی، حاضر می شدی که پسرانت بی غیرت شوند؟»

·        داداش می پرسد.

      

·        «من که نمی توانم، به سؤال تو جواب دهم.

·        چون من عملا جای تو نیستم تا بدانم که حاضر می شوم و یا نه.»

·        می گویم.

    

·        داداش می اندیشد و از پاسخم خوشش می آید.

        

·        «آره.

·        حق با توست.

·        تا آدم چیزی را تجربه نکند، نمی تواند پیشاپیش بداند.

·        دانش نتیجه تجربه است.»

·        داداش می گوید.

·        «تو هنوز خیلی کوچکی.

·        مغزت ولی اعجوبه ای است.

·        جل الخالق.

·        آدم از سنگ می آفریند و به مغزی شگفت انگیز مجهزش می سازد!»   

·         

·        «اگر دلت نمی خواست که من به مدرسه بروم، پس برای چه اینهمه پول خرج کردی و برای من اینهمه چیز خریدی؟»

·        می پرسم.

·         

·        «مادرت اصرار دارد که تو باید درس بخوانی.»

·        داداش می گوید.

·        شوخی شوخی مادر هم پیدا کردیم که نه دندان دارد و نه سواد.

·        با این حال، رئیس خانواده است و به باسوادها امر و نهی  می کند.

·        «برادرانت هرکدام پنج، شش کلاس که خواندند از مدرسه در آوردم شان و رفتند سر کار.

·        خدا را شکر خداشناس مانده اند.

·        از ولی خیلی راضی ام.

·        می بینی اصلا لب به خنده باز نمی کند.

·        چرا؟

·        چون یکبار، فقط یکبار به اش گفته ام، آدم باید سنگین باشد.»

·        داداش با رضایت خاطر توضیح می دهد.

·         

·        «نقی که همه اش می خندد.»

·        می گویم.

·        «مگر به او نگفته ای، سنگین باشد؟»

·          

·        «نقی همیشه کودک است.

·        همانطور که بعضی درخت ها همیشه جوان اند.»

·        داداش با تأسف می گوید.

·         

·        «من ولی نقی را بیشتر از بقیه دوست دارم.»

·        با خود می اندیشم.

·         

·        «نام نویسی ات که کردم، فهمیدم پسر سلیمان مدیر مدرسه است.

·        خدا رحمتش کند، سلیمان آدم خوبی بود.»

·        حرف های بی در و پیکر داداش را جدی نمی گیرم.

·        از یک گوش می شنوم و از گوش دیگر می فرستم شان بیرون.

·        من غم تجربه ی مدرسه را  دارم که غم بزرگی است.  

ادامه دارد.