احسان طبری
(۱۲۹۵ ـ ۱۳۶۸)
درنگی
از
شین میم شین
جهان میدان پیکار است، بی‌رحمند بدخواهان
طریق رزم ناهموار و غدّارند همراهان.
طریق رزم ناهموار و غدّارند همراهان.
طبری در این بیت شعر، تعریفی از جهان عرضه می دارد.
مفهوم جهان در اشعار طبری،
همان مفاهیم ایراسیونال و ایرئال (ضد عقلی و ضد واقعی) دنیا و دهر و زمانه و روزگار و گیتی و غیره در اشعار شعرای دیگر است.
فرم تبیین هنری،
دست و پای شعرا را به بند می کشد و از درک و توضیح رئالیستی و راسیونالیستی مسائل منحرف می سازد.
در آثار هنری،
محتوا فدای فرم می شود
و
حقیقت عینی
مثله و مسخ و مخدوش می گردد.
خواننده و شنونده شعر
عملا
خر می شود.
به همین دلیل از خواندن و شنیدن اشعار خرافی کیف خر می کند.
خواننده و شنونده با مصرف شعر
به شوق و شور می آید، ولی به شعور دست نمی یابد.
جهان میدان پیکار است، بی‌رحمند بدخواهان
طریق رزم ناهموار و غدّارند همراهان.
طریق رزم ناهموار و غدّارند همراهان.
تعریف طبری از جهان و یا جامعه شبیه تعریف دیرآشنا از میدان جنگی است که از دو جبهه تشکیل یافته است.
جبهه آشنا و جبهه بیگانه.
جبهه دوست و جبهه دشمن.
جهان و جامعه از دید طبری،
متشکل از دوئالیسمی (و شاید هم دیالک تیکی) از جبهه دوست و جبهه دشمن است.
طبری
در جامعه بشری،
طبقات و مبارزات طبقاتی را نمی بیند.
طبری
در میدان رزم جامعتی بدخواه و همراه می بیند و بس.
این بدان معنی است
که بینش طبری، نه مارکسیستی، نه حتی اوبژکتیویستی (مبتنی بر عینگرایی)،
بلکه سوبژکتیویستی (مبتنی بر سوبژکت گرایی) است.
اکنون می توان به خط مشی حزب توده پی برد.
خط مشی حزب توده را همین طبری ها سرهم بندی کرده اند:
جامعه
میدان پیکار درباری ها (بدخواهان) و مخالفین (همراهان) تصور شده است.
حزب توده
نه، نیازی به تحلیل طبقاتی ـ فرماسونی ـ اقتصادی (مارکسیستی) دربار داشته و نه نیازی به تحلیل مارکسیستی اوپوزیسیون ضد سلطنتی.
طرح برنامه حزب توده
را
تشکیل چشم بسته و کورکورانه و خرکی و مکانیکی و خیالی جبهه ضد سلطنتی تشکیل می داد.
مثال های مشخص از جبهه های متحد احزاب کارگری ـ کمونیستی هم در بین بوده است.
مثلا جبهه ضد ژاپنی حزب ک. چین با حزب بورژوایی کومینتانک
جبهه متحد بلشویک ها با منشویک ها و غیره.
جبهه متحد آنتی فاشیستی ح. ک. آلمان.
حتی تشکیل حزب سوسیالیستی متحده آلمان (اس ای دی)
آنچه که طراحان طرح برنامه حزب توده، ندیده اند،
این بوده که احزاب کمونیست، در اکثریت بوده اند و نه در اقلیت.
وحدت را به بقیه احزاب تحمیل کرده اند و نه توجیه.
تحلیل طبری و طراحان طرح برنامه حزب توده از همراهان و بدخواهان
در همین بیت شعر طبری،
اشکار می گردد:
بی‌رحمند بدخواهان و غدّارند همراهان.
فقط کافی است که به جای بدخواهان بیرحم، درباریان را قرار دهیم و به جای همراهان حقه باز، حزب اللهی ها و مجاهدین و فدائیان و غیره را.
طبری و طراحان طرح برنامه حزب توده،
از تشکیل جبهه ضد فلان و بهمان با این و آن،
دگم صرفنظر ناپذیری ساخته اند.
برای شان اصلا مهم نیست که روحانیت کثافت، صدهزار بار مرتجعتر از دربار پهلوی است و فئودالیسم و فوندامنتالیسم صدها بار مرتجعتر از امپریالیسم است.
این فاجعه تئوریکی همچنان و هنوز ادامه دارد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر