قرن‌هاست که زنان به مثابه آیینه ی درشت‌نمایی،
این امکان را برای مردان فراهم آورده‌اند تا خود را دوبرابر بزرگتر از آن‌چه هستند، ببینند.!
اتاقی برای خود
ویرجینیا وولف
درنگی
از
سؤال این بود که چرا زنان به ذره بین درشتنمای شوهران تبدیل شده اند؟
ما آثار ورجینیا ولف را نخوانده ایم.
ولی حسرت خواندنشان را در دل داریم.
کاراکترهای قصه های ورجینیا ولف
احتمالا
متعلق به بورژوازی و یا اشراف انگیس بوده اند.
در نتیجه زنان مورد نظر او، همسران سرمایه داران و زمینداران بوده اند.
یعنی
چپاندن هندوانه زیر بغل شوهرها،
دلایل مادی و کالایی ـ پولی داشته است.
اگر
شوهر زنی، استثنائا پرولتری و یا پیشه وری بوده باشد،
ورق برمی گردد و شوهر زیر بغل همسر خر پولش هندوانه می چپاند.
با چنین زنانی در قصه های کوتاه محمود دولت آبادی آشتا می شویم.
در حقیقت کالا و پول است که پرستیده می شود و نه زن و یا شوهر.
البته این کشف ورجینیا ولف، در کلیه جوامع طبقاتی معتبر است.
زنان همه جا، خواه و ناخواه در مقابل شوهران کوتاه می آیند و به انها حق می دهند تا رابطه خانوادگی حفظ شود و مرافعه و دعوا بخوابد.
برای اینکه زنان در این جوامع جزو پرولتاریای خانه اند.
یعنی
شوهران مقام بورژوا در خانواده دارند،
اگر حتی پرولتر و یا پیشه ور باشند.
برای درک و توضیح ذلت زنان، باید زن بود.
زنان
ستمکشان مضاعف اند.
هم در خانه ستم می بینند، هم در کارخانه و اداره و مزارع و مراتع و مدارس و بیمارستان ها و شرکت ها و تیمارستان ها.
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر