پینوتیو در عقاب آباد (16)

اثری از 

گاف نون

قصه ای دریافتی

·        شام مثل همیشه آبگوشت است.

·        انه گوشت های چرب و نرم را همیشه در کاسه داداش می گذارد.

·        برای من در کاسه کوچکی آب کمچرب گوشت را می ریزد و من نان های بیات را در آن می ریزم و با قاشق می زنم به تن.

·        ولی خیلی دلم می خواهد که من هم از گوشت های چرب و نرم داداش امتحان کنم.

·        انه اما محل سگ هم به من نمی گذارد.

·        انه تئوری خاص خود را دارد.

·        بنظر او بچه ها با خوردن آب دماغ شان بزرگ می شوند.

·        داداش نور چشمی انه است.

·        داداش هم به انه محل سگ نمی گذارد.

·        انه گاهی استخوان های آبگوشت را به من می دهد که هم لیس بزنم و هم مغزشان را به مصیبتی بیرون بیاورم و بخورم.

·        بیرون آوردن مغز استخوان ها اما کار آسانی نیست.

·        ولی و نقی در این کار خبره اند.

·        آنها وقتی برای ناهار کله ـ پاچه باشد، لب باغچه استخوان ها را با سنگ درشتی می شکنند و مغزشان را می خورند.

·         

·        حسرت غذای سیر را باید به گور ببرم.

·        همیشه گرسنه ام و با چس وفس شکم فلک زده را پر می کنم.

·         

·        داداش با بسم الله شروع به خوردن می کند و با الحمد لله دست از غذا برمی دارد.

·        انه اما معلوم نیست که به چه ترفندی همیشه از لپه و نخود و گوشت شام برای صبحانه هم چیزی نگه می دارد.   

·        چون هر روز صبحانه باقی مانده آبگوشت شب را می خوریم.

 

·        انه پس از جمع کردن سفره شام، چای می ریزد.

·         

·        داداش به متکا تکیه داده و کتاب کهنه را دوباره از جیب کتش بیرون آورده و می خواند.

·         

·        «برای چی قرآن کریم را هی می خوانی؟»

·        می پرسم.

·         

·        «برای مرده ها می خوانم.»

·        داداش جواب می دهد.

·         

·        انه با لذت گوش می دهد، ولی حرفی نمی زند.

·         

·        مات و مبهوت می مانم.

·         

·        «قصه به چه درد مرده می خورد؟»

·        می پرسم و خشم و خنده ام می گیرد.

·        «مرده ها فقط جسم شان خاک  می شود و نه روح شان.»

·        داداش با صبر و شکیب توضیح می دهد.

·        «روح آدمیان که نمی میرد.

·        انا لله و انا الیه راجعون.

·        روح از خدا آمده و دوباره به خدا برمی گردد.»

·         

·        دلم می خواهد بدانم که اینهمه روح اینهمه مرده در قبرستان عقاب آباد کجا روزگار می گذرانند.

·         

·        «داداش روح داداش تو الان کجا ست؟»

·         

·        داداش ظاهرا خودش هم دقیقا نمی داند.

·         

·        «کس چه می داند.

·        ارواح مرده ها را که نمی توان دید.

·        ولی هستند.

·        شاید همین الان روح  مادر انه لب دیوار حیاط  نشسته  و می خواهد بداند که تو کیستی؟

 ·       شاید از انه می پرسد، ولی ما صدای او را نمی شنویم. 

·        خدا رحمتش کند

 ·        چه لعلی بود!»

·         

·        «ارواح چی می خورند؟»

·        با کنجکاوی می پرسم.

·         

·        «همین دعا و نماز و روزه و قرآن غذای روح مرده ها ست.»

·        داداش با یقین مطلق می گوید.

·         

·        «اگر ارواح مرده ها گرسنه بمانند، چه می شود؟»

·        می پرسم.

·         

·        «عذاب می کشند.»

·        انه پابرهنه می پرد وسط گفت و گو و پرس و جو.

·        «روح اصلا چیه؟»

·        می پرسم.

·        من نمی توانم نپرسم.

·        مغز اندیشنده ام امان نمی دهد.

·        «وقتی ما می میریم، روح مان مثل پرنده ای جسم مان را ترک می کند.

·        مرگ یعنی جدا شدن روح از تن.

·        روح آن چیزی است که ما را زنده نگه می دارد.

·        چیزی الهی که قابل رؤیت نیست.»

·        داداش متفکرانه می گوید و انه کیف می کند که چنین همسر متفکری دارد.

·        «همهً چیزهائی که شما به اشان اعتقاد دارید، نامرئی اند.

·        از جنس خیال اند.»

·        با حیرت سرشته به عصبانیت و نفرت می گویم.

·        داداش خوشش می آید.

·        انه اما مشکوک است.

·        داداش لبخند رضایت آمیزی می زند. 

·        «یا للعجب.

·        همین حرف را من هزار سال پیش در مجلسی گفتم.

·        کودکی خردسال بودم.

·        کوچکتر از تو بودم و روی زانوی پدرم نشسته بودم که تازه از استانبول آمده بود.

·        سید اییب گفت:

·        حاجی این پسر تو شخصیت مهمی خواهد شد.»

·        داداش از این شباهت شگفت کلافه است.

·        «خوب گفتی، پینوتیو.

·        روح و خدا هم مثل خیالند.

·        آنها را نمی شود، دید. نمی شود لمس کرد. ولی وجود دارند.

·        درست به همان سان که خیالات ما وجود دارند.»

ادامه دارد.