از نفس آبی صبح

 میم نوید

سرچشمه:

صفحه فیس بوک پیمان افراشته

·       باد

·       ـ سرمست و گریزنده ـ

·       به رقص آمده در سینه ی دشت

·       ابر

·       با مخمل آب

·       سر فرو هشته ز خواب

·       می ‌دود تا سر کوه

·       ماه

·       ـ  پیدا گاهی

·       گه پنهان ـ

·       می خرامد در دشت

·       ابر

·       می ریزدش از دست گلاب

·       ریشه ها

·       در تک و تاب

·       سبزه ها

·       روی در آئینه ی آب

·       سر به سر

·       چشم گل از شاخه سر آورده برون

·       رنگ بر رنگ فزون!

·       می چکد از نفس آبی صبح

·       نرم نرمک گل نور

·       می نشیند سحر از رامگه خواب

·       به ایوان بلور!

·       هیچش انگار نمانده است سیاهی رمقی

·       نیمباز است نگاهش شب سرد،

·       می زند زین به کمرگاه سوار خورشید

·       می دود تا سر کوه

·       سقف فیروزه برون آمده از پرده ی تار

·       نور در کار شتاب

·       ابر

·       ته مانده گلاب

·       می نهد در کف باد

·       کام می گیرد از آب

·       ریشه در حجله ی تاریک زمین

·       ساقه می لرزد از این نشئه ی ناب!

·       شاخه می روید از این چرخه ی زاینده خاک

·       روی می شوید گل

·       با زلال شبنم

·       و به آوازی خوش

·       عابری می خواند:

·       «خنده باشیم

·       به سرسبزی داد

·       ریشه باشیم

·       به گاه بیداد!»

پایان

این دومین شعر از میم نوید است که ما می خوانیم.

اشعار میم نوید هم بلحاظ فرم و ساختار و هم بلحاظ استه تیکی ـ تئوریکی از کمال شگفت انگیزی سیراب اند و نوید طلوع شاعر طراز نوینی را به گوش هوش توده می آورند.

به امید خواندن دیگر اشعار شاعر.