برگردان
۱
· استدلال (اثبات) به معنی عام کلمه عبارت است از روشی که به کمک آن حقیقت یک حکم اثبات می شود.
۲
· استدلال مستقیم و بی واسطه را می توان تنها در پرتو عمل پراتیکی (کردوکار عملی) انسانی و آزمایش تحقق بخشید.
۳
· استدلال می تواند به شیوه ها و متدهای گوناگون صورت گیرد:
· هر استدلال (اثبات) سختگیرانه تئوریکی، یعنی هر اثبات منطقی وقتی می تواند جامه عمل بپوشد که از احکامی آغاز به کار شود که حقیقت شان اثبات شده است.
۴
· بدین طریق، به کمک قواعد استنتاجی، زنجیری پایانمند از احکام تشکیل می یابد، که به کمک آن، حکم مثبته (اثبات شده) پا به عرصه وجود می گذارد.
۵
· شرط لازم این است که هر حلقه این زنجیر به کمک قواعد منطقی از حلقه قبلی نتیجه گرفته شود.
۶
· مفهوم استدلال (اثبات)، برای اولین بار توسط ارسطو پا به میدان وجود گذاشت، که فقط به گذار از عام به خاص محدود می شد.
۷
· هرگامی که منطق صوری از چارچوب نظرات منطقی ارسطو، استوئا و فلاسفه اسکولاستیک فراتر نهاد، فرم های جدید و فراگیرتری را پدید آورد که در مجموع بر استدلال استقرائی مبتنی بوده اند.
۸
· علاوه بر آن، فرم دیگری از استدلال تئوریکی به نام استدلال تقلیلی (تخلیصی) پدید آمده است.
۹
· مثال ساده برای توضیح فرم های اصلی استدلال:
«p» حکمی است به معنی «باران می بارد!»
«q» حکمی است به معنی «سنگفرش خیس می شود!»
« p à q » حکمی است حقیقی، مبنی بر این که «اگر باران ببارد، سنگفرش خیس می شود.»
۱۰
· در همین مثال مشاهده می شود که فرم استقرایی استدلال کاملا متقاعد کننده نیست و به یک دلیل خاص اضافی نیاز هست:
· درست است که بارش باران اغلب دلیل خیسی سنگفرش است، ولی سنگفرش می تواند به دلایل دیگری هم خیس شود.
۱۱
· استدلال (اثبات) را هرگز نباید با استخراج یکی پنداشت.
· مراجعه کنید به استدلال استقرائی و استدلال تقلیلی.
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر