شعری از یوسف صدیق (گیلراد) (75)

بی‌ پناهی

(زمستان ۱۳۸۶)  

 بازنویسی زمستان ۱۳۸۹)  

سرچشمه:

اخبار روز

·        غباری سربین  میدان را می‌‌ بلعد.

·        گردبادی افتادگان را به حاشیه می ‌‌راند.

·        گوری در اعماق دهان می‌‌ گشاید.

 (آشوب سرخ شمشیر ها را پایانی نیست.)

·        صدایی از بلند گوها عصب ‌هایت را می ‌‌خراشد

·        و ارتعاش عصب‌ ها،

·        در خراش عصب ‌هایت تکرار می‌‌ شود.

·        بی‌وقفه می ‌‌شنوی:

·        گرسنگی مرگ را می ‌‌بلعد.

       

(شطرنج بی برنده‌ ی روز‌ها را پایانی نیست.)

·        اسبی  سوار فیل  شیهه می ‌‌کشد

·        و تو گیج خانه‌ های سفید و سیاه

·        می ‌بینی ‌‌ام که دور می ‌‌شوم از خویش،

·        و خط سرخ گلویم تا انتهای نگاهت ادامه می ‌‌یابد.

(بی ‌پناهی مزمن را پایانی نیست.) 

       

·        آه، این میدان، این میدان که می ‌‌شد گردشگاهی باشد

·        و این لکه‌ های لرزان ارغوان که تپش‌ های شادی.

·        فردا آیا، در توحش امروز مدفون خواهد شد؟

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری