شعری از مجید نفیسی (48)

زمان:

چارشنبه سوری در پِلایا دِلرِی

محله ای ساحلی در غربِ لس آنجلس

(۱٨ مارس ۱۹۹٨)
 برای خسرو دوامی

سرچشمه:

اخبار امروز 

·        هنگامی که زمان بر ما فرود می آید

·        خود را در تاریکیِ شب پنهان می کنیم

·        اما کف های سفیدِ دریا به ساحل می ریزند

·        و ما هراسان در چشم های یکدیگر می نگریم،

·        بیهوده دست ها را در جیب های پشتِ شلوار قلاب کرده

·        وانمود می کنیم که هیچ اتفاقی نیفتاده است.

·        چون از زاد روزِ یکدیگر می پرسیم

·        در پسِ ماه های سال

·        و شیشه های خالیِ رنگِ مو سنگر می گیریم.

·        آنگاه شیشه ی شراب را دست به دست می گردانیم

·        و به حلقه ی آتش باز می گردیم.

·        دخترانِ کوچکِ دیروز هنوز بازنگشته اند.

·        آنها رفته اند تا همراهِ پسران همسایه

·        با ماشینِ پدر، دورِ شهر چرخی بزنند.

·        کودکانِ امروز بی اعتنا به ما از روی آتش می پرند

·        و از پاکت های پُف کرده ی چیپس، مشت مشت می خورند.

·        پدر سوسیس ها را بر سر سیخ های چوبی می زند

·        و از آخرین چارشنبه سوریِ خود در تهران یاد می کند.

·        مرغان دریایی در تاریکی کمین کرده اند

·        و به آژیرِ رنگینِ پلیس گوش می دهند.

·        کودکان ـ بی واهمه ـ از زمان بالا می روند

·        بر گُرده ی او سوار می شوند

·        دست به ریشِ سفیدش می کِشند

·        و گاهی مویی از آن می کَنند

·        انگشت های کثیف شان را بر عینک او می مالند

·        و از جیب های قبایش، شکر پنیر کِش می روند.

·        زمان ایستاده است

·        کودکان غارتش کرده اند

·        اما او بی خیالانه می خندد

·        و انتظار روزی را می کِشد

·        که بر آنها فرود خواهد آمد.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری