شعری از مجید نفیسی (54)

گلسرخی با پدرم

(۶ آوریل ۲۰۰۵)   

سرچشمه:

اخبار امروز 

·        از آن باغچه ی پُر گُل

·        تنها یک گل سرخ مانده است

·        که گذاشته ام توی ایوان

·        کنار نرده ها،

·        و امروز بامداد

·        که می روم بر دوچرخه ی ثابتم بنشینم،

·        می بینمش که به سوی من سر، خم کرده

·        نجواکنان

·        در خوابجامه ی ماهوتیَ اش.

·        من بر زین چرمی می نشینم

·        حوله را به گردن می آویزم

·        تا از سوزِ بامدادی در امان باشم

·        و پا بر رکاب چرخ می فشارم.

·        از کنار دریای « آرام» می گذرم

·        و همراه با اسکیت بازانِ بامدادی

·        خود را تا اسکله ی سانتامونیکا می رسانم

·        و بی آنکه منتظر سندباد بحری شوم

·        از کوهه های آب می گذرم.

·        آنگاه خود را دوباره

·        در شهرِ کودکی ام می یابم

·        در کوی «باغ جنت»  

·        با درختان پُرسایه اش

·        و گدای مشکوکی که بر سکویی نشسته

·        و خانه ی ما را از گوشه ی چشم می پاید.

·        در می زنم.

·        آفتاب، دیگر تا نیمه ی ایوان رسیده

·        و نیمی از رخ

·        و تاج گلسرخ را پوشانده است.

·        من حوله را از گردنم برمی دارم

·        و صورتم را خشک می کنم.

·        می دانم که آن سوی این ایوان

·        در خانه ی کودکی ام در اصفهان

·        باغچه ی پُرگل من هنوز پابرجا ست،

·        و پدرم که دیگر مرا نمی شناسد

·        بر صندلی چرخدارش نشسته

·        و دارد با گلسرخی

·        که سر به سوی او خم کرده

·        آرام آرام حرف می زند.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری