دیالک تیک ارنی ـ لن ترانی (1)

ویرایش و تحلیلی از

 میمحا نجار

با سپاس از حریف زحمتکش

 چون موسی به وعده گاه آمد،

گفت:  
پروردگارا،

 «خود را به من بنمای»

خدا گفت:

« هرگز مرا نخواهی دید»
لیکن به کوه نگاه کن

پس اگر در جای خود آرام و قرار گرفت

  مرا خواهی دید.

پس پروردگار کوه را متلاشی ساخت

و موسی مدهوش بر زمین افتاد.

سعدی کذائی:

چو رسی به کوه سینا

«ارنی» مگو

و بگذر

که نیرزد این تمنا

به جواب «لن ترانی»

حافظ کذائی:

چو رسی به طور سینا،

 «ارنی» بگو و بگذر

تو صدای دوست بشنو،

نه جواب «لن ترانی»

مولانای کذائی:

«ارنی» کسی بگوید که تو را ندیده باشد

تو که با منی همیشه،

چه «تری» چه «لن ترانی»

ارنی 

یعنی خود را به من بنما

و یا  تو و من

لنترانی

یعنی نمی توانی مرا ببینی

تری

ببین

تلاشی در جهت تحلیل این 

سه بیت مجعول

1

چون موسی به وعده گاه آمد،

گفت:  
پروردگارا،

 «خود را به من بنمای»

·        این آیه به احتمال قوی از قرآن کریم است و کما فی السابق بلحاظ منطقی، شلم شوربا ست.

·        چرا و به چه دلیل؟  

2

چون موسی به وعده گاه آمد

·        اولا به این دلیل که پیش شرط رفتن به ملاقات کسی در وعده گاهی به معنی وجود هر دو نفر است.

·        چون زمان و مکان ملاقات باید پیشاپیش مورد توافق طرفین قرار گیرد تا بعد هر دو به قرارگاه تعیین شده از قبل بروند.

3

چون موسی به وعده گاه آمد،

گفت:  
پروردگارا،

 «خود را به من بنمای»

·        موسی صدای خدای کذائی را در کوه طور می شنود.

·        شنیدن صدای کسی خود دال بر وجود او ست.

·        اگر گفتگو میان خدا و موسی در محوطه بسته ای می بود، او می توانست، برای کسب اطمینان، رؤیت روی خدا را طلب کند تا مبادا کس دیگری خود را خدا جا زده باشد.

·        ولی در کوه طور شنیدن صدا ـ فی نفسه ـ کافی است.

4

چون موسی به وعده گاه آمد،

گفت:  
پروردگارا،

 «خود را به من بنمای»

·        موسی در هر صورت برای کسب یقین بر وجود خدا، به حس شنوائی (فرمی از شناخت حسی) قناعت نمی ورزد و در صدد مشاهده خدا برمی آید که فرم دیگری از شناخت حسی است.

·        ایده بدی هم نیست.   

5

خدا گفت:

« هرگز مرا نخواهی دید»

·        خدای اسلام هم معرکه ای است.

·        کار و بارش را ول کرده، آمده به کوه طور و نمی خواهد خودش را نشان پیامبرش دهد.

·        شاید حریفی بگوید که خدا نامرئی است.

·        چون پیش شرط رؤیت هر چیز، مادی بودن آن است.

·        چیزهای غیر مادی یعنی روحی و روانی را نمی توان با توسل به ارگان های حسی شناخت.

·        ارواح و اجنه و اشباح و ملائکه و دیگر موجودات خیالی مثلا پری و غیره از این دست اند.

6

لیکن به کوه نگاه کن

پس اگر در جای خود آرام و قرار گرفت

  مرا خواهی دید.

·        معرکه بودن خدای اسلام همین جا آشکار می گردد.

·        پیش شرط رؤیت خدا، سکون کوه طور است.

·        این اما فی نفسه غیرمنطقی است.

·        چون بی اعتنا به حرکت و یا سکون کوه، چیزهای غیرمادی را نمی توان دید.

7

پس پروردگار کوه را متلاشی ساخت

و موسی مدهوش بر زمین افتاد.

·        عجب!

·        کوه متلاشی می شود، ولی موسی که در روی همان کوه ایستاده، کمترین آسیبی نمی بیند.

·        فقط و فقط مدهوش می شود.

·        جفنگ هم به همین می گویند:

·        صخره و سنگ و خاک متلاشی می شوند، ولی موسی دست نخورده می ماند.

·        نتیجه ای که پیامبر اسلام از این جفنگ می گیرد، این است که خدا وجود دارد.

8

·        خیلی از مؤمنین که علامه دهرند، از این جفنگ نتیجه بکلی دیگری می گیرند که خیلی هم خطرناک است:

·        آنها ادعا می کنند که خدا انرژی و یا نور است.

·        خدا چیزی از جنس اشعه لی زر است که بطور موضعی بر کوه طور اصابت می کند و کوه به گرد و غبار مبدل می سازد.

·        به زبان علمی، صخره و سنگ و خاک اتمیزه می شوند.

9

 

پس پروردگار کوه را متلاشی ساخت

و موسی مدهوش بر زمین افتاد.

·        انرژی و نور و یا اشعه لی زر اما چیزی مادی است و نه ماورای مادی.

·        به همین دلیل، پرستش نور و یا انرژی و یا اشعه لی زر به معنی بت پرستی است.

·        در بهترین حالت، فرقه ی ترحم انگیزی از میترائیسم (خورشید پرستی) است.

ادامه دارد.