خوانش بنفشه ها

محمد خلیلی

برای رفیق کوش آبادی که هنوز در راه است.

 (3 بهمن 1388)

·        ما همسفرانی بودیم

·        با شعر روشن تو

·        می رفتیم

·        و تو می گفتی:

·        «برویم

·         الوان آفاق را

·         بنوشیم

·        در صراحی بامدادان

·        و بتابیم

·        در قوس تیراژه ها.»

(صراحی یعنی تنگ شراب)

(تیراژه یعنی رنگین کمان)

*****

·        می گفتی:

·        «آخر، این تاریکی که

·        ابدی نیست.»

·         تاب ستاره ها را می چرخاندی

·        تا خوشه های نور بپاشند

·        بر گذرگاه های دشوار.

*****

·        همین تازگی ها

·        شکل سپیده را می نواختی

·        با «سازی دیگر»

·        و می سرودی

·        سرود «شقایق» ها را.

·        در بادهای تلخ،

·        می رفتیم...

*****

·        همه ی پرندگان را

·        به ضیافت «فردا» می خواندی

·         تا دانه بر چینند

·        از خوان گشوده ی هستی.

*****

·        می گفتی:

·        «از «ماسوله» تا شهر که

·        راهی نیست!»

·        راستی را بگو

·        آن پیرمرد عابر،

·        در بیشه زار «ماکلوان»

·        کدام راه را نشانت داد

·        که تو

·         تا انتهای نفس هایت

·         پیمودی؟

*****

·        حالا که رفته ای

·        ما سهمی از تو را می بریم

·         - در این زمستانی که نمی گذرد –

·         تا اولین خوانش بنفشه ها.

·        و تو باز

·        خواهی دید

·        شکفتن ارغوان ها را

·        در پنجره ها

·        و خواهی شنید

·        زمزمه ی عشق را

·        در کوچه ها

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری