دعای گل سرخ

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

(1345) 

·        آفتابا مدد کن که امروز

·         باز بالنده تر قد بر آرم

·        یاری ام ده که رنگین تر از پیش

·         تن به لبخند گرمت سپارم

·        چشم من ـ شب همه شب ـ نخفته است

·         آفتابا قدح واژگون کن

·         گونه ی رنگ شب شسته ام را

·        ساقی پاکدل،  پر ز خون کن

·        گر تغافل کنی، ریشه من

·         در دل خاک رنجور گردد

·        بازوان مرا یاوری کن

·         تا نیایشگر نور گردد

·        تا بهایی ز گلچین ستانم

·        خارهایم برویان فراوان

·         بر تنم، ای همه مهربانی

·        خارهای فراوان برویان

·         شادی ام بخش و آزادگی ده

·        تا زمین تو دلجو کنم، من

·         پر گشایم به روی چمن ها

·        باغ های تو خوشبو کنم من

·        ابر بر آسمان می نویسد :

·        «عمر، کوتاه و شادی، چه بی پا ست!»

·         بی سر و پا نمی داند افسوس

·        شبنم زود میرا چه زیبا ست!

·        با شکوفایی من بر آمد

·         ز این همه مرغ خاموش، آواز

·        پای منگر ز من مانده د ر گل

·        عطرها بنگر از من به پرواز

·         بر سرا پرده ام گرچه کوچک

·        آسمان چتر آبی گرفته است

·        و این دل تنگ در دامن کوه

·         خانه ای آفتابی گرفته است
 

·        آفتابا، غروب تو دیدم

·        خیز از خواب و کم کم سحر کن

·         سرد بوده است جان من، اینجا

·         گرم کن جان من، گرمتر کن !

·         

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری