سیری در شعر «آرش کمانگیر» از سیاوش کسرائی (2)

شین میم شین

آرش کمانگیر

(شنبه 23 اسفند 1337)

ادامه 

·        «صبح می آمد»،  پیر مرد آرام کرد آغاز

·        «پیش روی لشکر دشمن، سپاه دوست،  دشت نه دریایی از سرباز

·         

·        آسمان الماس اخترهای خود را داده بود از دست

·        بی نفس می شد سیاهی دردهان صبح

·         باد پر می ریخت روی دشت باز دامن البرز

·         لشکر ایرانیان در اضطرابی سخت درد آور

·        دو دو و سه سه به پچ پچ گرد یکدیگر

·        کودکان بر بام

·        دختران بنشسته بر روزن

·        مادران غمگین، کنار در

·        کمکمک در اوج آمد پچ پچ خفته

·         خلق چون بحری بر آشفته

·         به جوش آمد

·        خروشان شد

·         به موج افتاد

·        برش بگرفت و مردی ـ چون صدف ـ
 از سینه بیرون داد:

·        «منم آرش!»  

·        چنین آغاز کرد آن مرد با دشمن

·        «منم آرش سپاهی مردی آزاده

·        به تنها تیر ترکش آزمون تلخ تان را

·        اینک آماده

·        مجوییدم نسب

·         فرزند رنج و کار

·        گریزان چون شهاب از شب

·        چو صبح آماده دیدار

·        مبارک باد آن جامه که اندر رزم پوشندش

·        گوارا باد آن باده که اندر فتح نوشندش
 

·        شما را باده و جامه

·        گوارا و مبارک باد
 

·        دلم را در میان دست می گیرم

·         و می افشارمش در چنگ،

·        دل این جام پر از کین پر از خون را

·         دل این بی تاب خشم آهنگ،

·        که تا نوشم به نام فتح تان در بزم

·         که تا کوبم به جام قلب تان در رزم
 

·        که جام کینه از سنگ است

·         به بزم ما و رزم ما سبو و سنگ را جنگ است

·         در این پیکار

·         در این کار

·         دل خلقی است در مشتم

·        امید مردمی خاموش همپشتم

·        کمان کهکشان در دست

·        کمانداری کمانگیرم

·        شهاب تیز رو، تیرم

·        ستیغ سر بلند کوه، مأوایم

·        به چشم آفتاب تازه رس، جایم

·         مرا تیر است، آتشپر

·        مرا باد است، فرمانبر

·         و لیکن چاره را امروز، زور و پهلوانی نیست

·         رهایی با تن پولاد و نیروی جوانی نیست
 

·        در این میدان

·        بر این پیکان هستی سوز سامان ساز

·        پری از جان بباید، تا فرو ننشیند از پرواز!»
 

·        پس آنگه سر به سوی آسمان بر کرد

·         به آهنگی دگر، گفتار دیگر کرد:

·        «درود، ای واپسین صبح، ای سحر بدرود

·        که با آرش تو را این، آخرین دیدار خواهد بود

·        به صبح راستین سوگند

·         به پنهان آفتاب مهربار پاک بین سوگند

·        که آرش جان خود در تیر خواهد کرد

·        پس آنگه بی درنگی خواهدش افکند

·        زمین می داند این را، آسمان ها نیز

·        که تن بی عیب و جان پاک است

·        نه نیرنگی به کار، من نه افسونی

·        نه ترسی در سرم، نه در دلم باک است.»

·         

·        درنگ آورد و یک دم شد به لب خاموش

·        نفس در سینه ها ـ بی تاب ـ می زد جوش

·        «ز پیشم مرگ

·        نقابی سهمگین بر چهره می آید

·         ـ به هر گام هراس افکن ـ

·        مرا با دیده ی خونبار می پاید

·        به بال کرکسان، گرد سرم پرواز می گیرد

·         به راهم می نشیند، راه می بندد

·        به رویم، سرد می خندد

·        به کوه و دره می ریزد طنین زهرخندش را

·        و بازش، باز می گیرد

·        دلم از مرگ بیزار است

·         که مرگ اهرمن خو آدمی خوار است

·        ولی آن دم که ز اندوهان، روان زندگی تار است

·        ولی آن دم که نیکی و بدی را گاه پیکاراست

·        فرو رفتن به کام مرگ شیرین است

·        همان بایسته آزادگی این است
 

·        هزاران چشم گویا و لب خاموش

·         مرا پیک امید خویش می داند
 

·        هزاران دست لرزان و دل پر جوش

·        گهی می گیردم، گه پیش می راند

·         پیش می آیم

·        دل و جان را به زیور های انسانی می آرایم

·        به نیرویی که دارد زندگی در چشم و در لبخند

·        نقاب از چهره ترس آفرین مرگ خواهم کند!»

·        نیایش را دو زانو بر زمین بنهاد

·        به سوی قله ها دستان ز هم بگشاد:

·        «برآ، ای آفتاب، ای توشه امید

·         برآ، ای خوشه خورشید

·        تو جوشان چشمه ای، من تشنه ای بی تاب

·        برآ، سر ریز کن تا جان شود سیراب

·        چو پا در کام مرگی تند خو دارم

·        چو در دل، جنگ با اهریمنی پرخاشجو دارم

·         به موج روشنایی، شست و شو خواهم

·        ز گلبرگ تو ای زرینه گل، من رنگ و بو خواهم

·         شما، ای قله های سرکش خاموش

·         که پیشانی به تندرهای سهم انگیز می سایید

·        که بر ایوان شب دارید، چشم انداز رؤیایی

·        که سیمین پایه های روز زرین را به روی شانه می آرید

·        که ابر ‌آتشین را در پناه خویش می گیرید،

·        غرور و سربلندی هم شما را باد!

·        امیدم را برافرازید

·        چو پرچم ها که از باد سحرگاهان به سر دارید
 

·        غرورم را نگه دارید

·         به سان آن پلنگانی که در کوه و کمر دارید!»

ادامه دارد.