با دماوند خاموش

سیاوش کسرائی  
(1305 ـ 1374)
(اصفهان ـ وین) 
(1345) 

·        سلام، ای شکوهمند

·         سلام، ای ستیغ صبحخیز سربلند

·        به یال و بال و دره ها و دامنت، درود

·        به چشمه های پاک و روشنت، درود
 

·        تن تهمتنی و قلب آهنی ات، استوار

·         درشتی ات، به جای، بی گزند

·         به بزم شامگاهی ات، فراز قله ها

·        ستایش ستارگان، همیشگی

·         تولد سحر درون پرده های مه، میان بازوان تو، مدام

·         بسیج دودمان لاله های سرکشت

·         پناه سنگ های سخت، دلپسند

·        غریو مرغک غریب در غروب، از تو دور

·        غم از تو دور، ای غرور

·        نشاط آبشارها تو را

·         ستیز آب و آبکند (گودال)  

·        ستون و صخره ات به هر کنار ـ گوشه، سنگر امید

·        دل تو، باغ خاربوته های رنگ رنگ

·        گل طلای آفتاب تو

·        هماره پر نوید و نوشخند

·         به پیش روی ما، چو ما اگر فتاده ای به بند

·        کلاف ابرها به گردن رمیده ات، کمند

·        پناهبخش و پشت باش

·        شکسته نعل بسته ای سمند
 

·        دلم گرفته همچو ابرهای باردار تو

·         که با تو گفتگو مرا ست

·        به کوهپایه ها کسی نمانده تا غمی به پیش او برم

·        به من بگو که آشیانه عقاب ها کجا ست؟

·        به تنگ  درنشستنم، به چند؟

·        شب برهنه بی ستاره ماند

·         نگاه و دست ما، تهی

·        سکوت سوخت ریشه های حرف سبز گشته را

·        بگو، بگو، که گاه گفتن تو در رسید

·        تو با زبان شعله ریز واژه های سنگی ات بگو،

·        که سخت تر شبی است

·        که سردتر شبی است از شبان دیر پای ما

·        بگو، دهان ز گفت و گو مبند!  

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری