۱۳۹۸ آبان ۶, دوشنبه

سیری در اشعار فریدون توللی (عشق رمیده) (۱۴)


فریدون توللی

ویرایش و تحلیل
از
ربابه نون

عشق ِ رمیده

در پای آن چنار ِ کهن ، کز بسی زمان
سر بر کشیده یکه و تنها میان دشت
 
عشقی رمیده،
 رفته ز افسردگی به خواب
غمگین ز سر گذشت
 
غوغا کنان ، گروه ِ کلاغان 
به
 شامگاه
سوی ِ درخت ِ گمشده پرواز می کنند
 
پر می زنند و از پی ِ خواب ِ شبانگهان
آواز می کنند
 
شب
 می رسد 
گرفته و سنگین نفس 
ز دور
سوسو زنان، 
ستاره
 نظر می کند به خاک
 
وندر سکوت ِ شامگهان، ژرف حالتی است
آرام و سهمناک
 
گهگاه، از میانِ یکی ابر ِ تیره رنگ
برقی به چشم می رسد از کوهسار ِ دور
 
وز گوشه ی سیاه ِ یکی دخمه 
سایه ای
سر می کشد ز گور
 
 
آنجا، کنار ِ قلعه ی ویران و دوردست
افروخته است دختر ِ شبگرد، 
آتشی
 
او خود به خواب رفته و نالان بگرد ِ او
روح ِ مشوشی
 
باد
 از
 فراز ِ کوه، 
خروشان و تند خیز
می افکند به خاک، 
چنار ِ خمیده
 را
 
می پیچدش به شاخه و بیدار می کند
عشق ِ رمیده 
را 
 
پایان
ادامه دارد.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر