تحلیلی
از
مسعود بهبودی
سؤالی
که
ما
را
از دیرباز به خود مشغول داشته،
این است
که
تفاوت این دو جناح طبقه حاکمه چیست؟
۱
بی کمترین تردید
هر دو جناح طبقه حاکمه امپریالیستی،
چه
جناح «لیبرالیستی»
(استبلیشمنت)
و
چه
جناح «ناسیونالیستی»
(ترامپ و پتین و مای لوپن و عردوغان و غیره)
طیف تضادمندی
را
تشکیل می دهند.
هر دو جناح طبقه حاکمه
در آن واحد
در
جبهات متنوع زیر
درگیر هستند:
الف
هم
با
امثال خود درگیر هستند
(جنگ در اردوی خاص خود)
ب
هم
با
جناح دیگر
(جنگ داخلی در اندرون طبقه حاکمه)
درگیر هستند
که
خود
دیالک تیکی از داخلی و خارجی
است.
مثال
دار و دسته ترامپ
هم
با
دار و دسته کلینتون (استبلیشمنت خودی) درگیر است
(جنگ داخلی)
هم
با
استبلیشمنت دیگر کشورهای امپریالیستی
(مرکل و ماکرون و می و غیره)
هم
با
جناح «ناسیونالیستی» کشورهای دیگر
(مثلا پوتین و عردوغان و این و آن)
درگیر است.
پ
هم
هر دو جناح با هم و بی هم
(متحدا و به تنهایی)
با
توده
سر ستیز دارند
ت
و
هم
همه با هم
در
کمین جمهوری خلق چین
نشسته اند.
به همین دلیل
درک اوضاع
بسیار دشوار گشته است.
۲
توده
در
این معرکه بغرنج
هم
گیج
است
هم
کلافه
است
و
هم
مأیوس و سرگردان.
گاهی دنبال جناح «ناسیونالیستی» می افتد،
گه
دنبال جناح «لیبرالیستی»
و
گاهی اصلا پای صندوق رأی نمی رود
و
خانه نشین می شود.
۳
جمهوری خلق چین
همه توش و توان خود
را
مصروف انجام وظایف تاریخی طبقات حاکمه فئودالی و بورژوایی داخلی کرده
تا
بر
عقب ماندگی های مادی و علمی و فنی و تکنولوژیکی متنوع
چیره شود
و
از
درجه نازل کشوری در حال توسعه
به
مقام متعالی کشور صنعتی غول آسا
ارتقا یابد.
به همین دلیل
میان همه عناصر این معرکه
مانور می دهد.
۴
احزاب کمونیستی (ـ استالینیستی) سابق
هم
به لحاظ کمی
و
هم
به لحاظ کیفی
تحلیل رفته اند.
۵
در نتیجه،
توده
پس از سقوط اردوگاه سوسیالیستی واقعا موجود
هم
در مقیاس ملی
و
هم
در
مقیاس بین المللی
بی یار و یاور مانده است.
این
اما
به چه معنی است؟
۶
این بدان معنی است
که
در
شرایط کنونی
دیالک تیک داخلی ـ خارجی
برای پیروزی انقلاب اجتماعی در کشور واحدی فراهم نیست.
انقلابات اجتماعی
در
مقیاس ملی
فقط به شرطی پیروز می شوند
که
حامی خارجی
(بین المللی)
داشته باشند.
دلیل تبدیل بهاران عربی به یخبدان های عربی
همینجا ست.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر