فلسفه ایماننس

پروفسور مانفرد بور

برگردان 

شین میم شین

·      فلسفه ایماننس به جریان فلسفی ایدئالیستی ـ ذهنی و اگنوستیسیستی (ندانم گرائی) خویشاوند با امپیریوکریتیسیم در جنبش (فکری) پوزیتیویستی در اواخر قرن ۱۹ میلادی تا جنگ جهانی اول اطلاق می شود.

·      مراجعه کنید به ایدئالیسم ذهنی، اگنوستیسیسم (ندانمگرائی)، امپیریوکریتیسیسم، پوزیتیویسم در تارنمای دایرة المعارف روشنگری

·      (واژه «ندانم گرائی» را به احتمال قوی  مدیون امیر نیک آیین هستیم.

·      یاد خروشانش به یاد باد!)

·      نمایندگان اصلی فلسفه ایماننس به شرح زیر بوده اند:

1

·      لکلر

2

·      رمکه

3

·       شوبرت سولدرن

4

·       ویلهلم شوپه

·      فلسفه ایماننس مدعی بود که هر چیز واقعی، تنها بمثابه محتوای شعور می تواند موضوع شناخت باشد و لذا تنها بمثابه محتوای شعور وجود دارد:

الف

·      وجود، شعور است.

ب

ویلهلم شوپه

(1836 ـ 1913)

فیلسوف آلمانی

مؤسس فلسفه ایماننس

·      به قول ویلهلم شوپه،  «شعور بدون جهان خارج قابل تصور نیست، پس جهان خارج به شعور تعلق دارد.

·      این به معنی تعلق مطلق وجود و شعور به یکدیگر است و در این تعلق مطلق است که آندو کل آغازین وجود را تشکیل می دهند.»

·      به این معنا نه اوبژکتی می تواند بدون سوبژکت وجود داشته باشد و نه وجودی می تواند وجود داشته باشد که شعور نباشد.

·      ولادیمیر لنین در اثر خود تحت عنوان «ماتریالیسم و امپیریوکریتیسیسم» فلسفه ایماننس را به تیغ تیز انتقاد تند و ویرانگر می سپارد.

·      لنین نشان می دهد که در جرگه ی طرفداران فلسفه ایماننس «حتی یک نفر یافت نمی شود که آثار نظری (تئوریکی) عمده اش در رابطه با تئوری شناخت، به دفاع آشکار از مذهب» ختم نشود.

پایان