سیری در شعری از مهدی اخوان ثالث (116)

 

مهدی اخوان ثالث

(1307 ـ 1369)

صبح

از این اوستا

(1344)

ویرایش و تحلیل از

ربابه نون

·        چو مرغی زیر باران، راه گم کرده

·        گذشته از بیابان شبی چون خیمه ی دشمن

·        شبی را در بیابانی - غریب اما - به سر برده

·        فتاده اینک آنجا روی لاشه ی جهد بی حاصل

·        همه چیز و همه جا خسته و خیس است

·        چو دود روشنی کز شعله ی شادی پیام آرد

·        سحر برخاست

·        غبار تیرگی، مثل بخار آب

·        ز بشن (سینه، تن)  دشت و در برخاست

·        سپهر افروخت با شرمی که جاوید است و گاه آید

·        برآمد عنکبوت زرد

·        و خیس خسته را پر چشم حسرت کرد

·        وزید آنگاه و آب نور را با نور آب آمیخت

·        نسیمی آنچنان، آرام

·        که مخمل را هم از خواب حریرینش نمی انگیخت

·        و روح صبح آنگه پیش چشم من برهنه شد، به طنازی

·        و خود را از غبار حسرت و اندوه

·        در آیینه ی زلال جاودانه شست و شویی کرد

·        بزرگ و پاک شد وآن توری زربفت را پوشید

·        و آنگه طرف دامن (گوشه دامن)  تا کران بیکران گسترد

·        در این صبح بزرگ شسته و پاک اهورایی

·        ز تو می پرسم ای مزدا اهورا، ای اهورامزد

·        نگهدار سپهر پیر در بالا

·        به کرداری که سوی شیب این پایین نمی افتد

·        و از آن واژگون پرغژم (دانه انگور)،  خامش، حبه ای بیرون نمی ریزد

·        نگهدار زمین

·        چونین در این پایین

·        به کرداری که پایین تر نمی لیزد

·        ز بس با صد هزاران کوهمیخش کرده ای ستوار

·        نه، می افتد، نه، می خیزد.

·        ز تو می پرسم ای مزدا اهورا، ای اهورامزد

·        که را این صبح

·        خوش است و خوب و فرخنده؟

·        که را ـ چون من ـ سرآغاز تهی، بیهوده ای دیگر؟

·        بگو با من، بگو، با من

·        که را گریه؟

·        که را خنده؟

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

ادامه دارد.