شعری از یوسف صدیق (گیلراد) (23)

برف می ‌‌بارد

(۵ بهمن ۱۳۸۸ )

  (۲۵ ژانویه ۲۰۱۰)

سرچشمه:

اخبار روز  

·        برف می ‌‌بارد، روی بام‌ ها و بال‌ ها.

·        زیر پتوی سپیدش، باغ

·        ریشه‌ هایش را نفس می ‌‌کشد

·        و خدایان آدمک ‌های برفی

·        به کتاب ‌ها بازمی گردند،

·        تا در ذهن کوچک شان

·        اسطوره ‌ی زمستان را بنویسند.

·        از سمت شاخه‌ ها‌ی برهنه،

·        سرما تا زیر پلک ‌هایم می ‌‌آید،

·        دور انگشتانم به زمزمه می‌‌ چرخد

·        و دست آموزم می ‌‌شود.

·        کنار پچپچه ‌هایش

·        خود گویه‌ هایم را

·        به جنگل جاوید شعر می ‌‌سپارم

·        به گنجینه‌ ی باستانی گفتار،

·        به گستره‌ ی وجدان‌ ها‌ی بیدار.

*****

·        برف می ‌‌بارد روی پل‌ ها و پندار ها.

·        روی چتر گشوده‌ ی یک زوج

·        و کلاه فیلسوفی که می‌‌ اندیشد:

·        «نماد کدام هستیِ‌ کودکانه ‌اند، آدمک‌های برفی؟»

*****

·        نرم، همچون برفدانه‌ ها

·        نگاهم روی میز، کنار فنجان چای،

·        در کلمات همین شعر آب می ‌‌شود.  

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری