شعری از یوسف صدیق (گیلراد) (26)

تنها انسان

(نوروز ۱۳۸۹)

سرچشمه:

اخبار روز  

  

·        بهار می ‌‌آید.

·        سبز و   خجسته و آرام

·        گیسوی بید را

·        در بیقراری دشت می ‌‌بافد

·        و خونش، سبز

·        از ریشه‌ ها و شریان ‌ها عبور می ‌‌کند.

·        بید را

·        قمری مست

·        به پروازی در سپیده فرا می‌‌خواند.

·        با‌د می ‌‌گوید:

·        «با من بیا»

·        خاک می ‌‌گوید:

·        «با من بمان»  

·        آب می ‌‌گوید:

·        «از من بنوش»

·        اما

·        نه‌ با‌د و   نه‌ خاک،

·        نه‌ آب و   نه‌ قمری،

·        تنها انسان می ‌‌تواند

·        فراسوی دریا ها و دیوار ها،

·        در حجم بیکران تجسم‌

·        گیسوی بید را

·        با آویزه‌ های نگاهش بیاراید.

·        تنها انسان می ‌‌تواند

·        تصویر بید را

·        بر شانه‌ های  با‌د

·        با آب و خاک و پرنده

·        از بعد چندگانه‌ ی ذهنش بیاویزد.

·        حتی اگر بهار نیاید.   

·        من بهاران بسیاری را زیسته ‌ام.

·        با پرندگان بسیاری خوانده ‌ام.

·        کنار بید های بسیاری

·        چشم ‌هایم را بسته‌ ام

·        و تصویر خوشبختی

·        سبز و خجسته و آرام

·        از دریچه‌ های دلم تا‌ب خورده است.

·        باری،

·        تنها انسان می ‌‌تواند

·        لرزان

·        به جهان تجسم هایش بازگردد

·        و بگوید:

·        « من خوشبختم.

·        بهار می‌آید. »

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری