ظلام زیست را باید شست

  زلال داد را باید چید!

مسعود دلیجانی

سرچشمه:

اشعار

http://masouddelijani.blogfa.com/

بغض کودکانه ای در کار        

به امید فردایی بهتر برای کودکان کار

·        آغوش گشاده ام را

·        به رویت گشوده ام

·        و نمناکی چشمان

·        عطوفت نهان در نگاهم را

·        آبیاری می کند.

·         

·        می خواهم پروانه وار

·        بر شعله سوزان شمع وجودت

·        بوسه ها زنم،

·        تا قطره های چکیده بر جداره اندوهت را

·        تاب آوری

·         

·        اما

·        با خشمی نهان در چشمی مبهوت

·        بر جای می مانم

·        و از دیده خون بارانم،

·         

·        وقتی که از نابریده انگشتان کوچکت

·        قطره های خونی نادیده

·        در میان گِل های تیره رس

·        محو می شوند،

·         

·        تا سفره های گسترده

·        بر میز های منبت

·        رنگین شوند

·         

·        و چلچراغ های منور

·        که از ژرفنای اندوهت

·        روشنایی می گیرند

·        کرشمه های ابریشم را

·        بر اندام زنانی باخته

·        بلرزاند

·         

·        تا قلب خونین یاقوت

·        بر سینه های مرمر

·        به جلوه بنشیند.

·         

*****  

·         

·        به خود نهیب می زنم:

·        « آغوش گشاده ات

·        چقدر حقیر می نماید»،

·         

·        وقتی که بینش های مسموم

·        جوشان از درون غلیان سرمایه

·        « رنج را در چشمانت جاودانه می خواهند.»  

·         

*****  

·         

·        قدم به پیش می نهم

·        و با چشمانی پر شرر

·        کودکی ات را می بینم

·        که از سراشیب اوج می لغزد

·        و در درون ابرهای آشفته نیاز

·        محبوس می شود،

·         

·        «چون نم نم بارانی پاک

·        در شوره زاری بی رویش! »  

·         

*****  

·         

·        و می بینم،

·        بروشنی می بینم:

·        تو در آئینه خشت های نا پخته

·        کودکی درو شده ای را می بینی،

·        که بازی های کودکانه

·        از برابرش به جد می گریزند

·        « و در درون کوره پز خانه ها کبود می شوند.»

·         

·         

·        آغوش گشاده ام را بر می چینم

·        و عطوفت نهان در نگاهم را

·         

·        پلی می زنم

·        از سطح نمناک چشمانم

·        تا دور دستی که فاصله ها می میرند

·         

·        دور دستی که هر انسان

·        عطش نیاز خویش را

·        چون پرنده ای از گروه کوچ

·        از جوشنده چشمه ساری می نوشد

·        «جوشان در سایه سار عام!»  

·        و در خویش فریاد می زنم:

·        «تو را چه نیاز به آغوش حقیر من!»  

·         

·        (تو خود شکوه شکفتن شکوفه ی دادی

·        اگر که چشم ها به عمق فاجعه ره پویند!

·         

·        تو خود طنین طلوع طراوت دادی

·        اگر که گام ها به بطن حادثه ره جویند!)

·         

·        «ظلام زیست را باید شست

·        زلال داد را باید چید!»

  پایان