ای فلزکاران چرخ آینده

مجید نفیسی 
حسینا
(۱۷ ژانویه ۱۹٨۶)

 به یاد حسین اُخوت مقدم و حسین اخوت پوده ای 
سرچشمه:
اخبار روز

www.akhbar-rooz.com  

·        پا به رکاب دوچرخه

·        و زمزمه ی خرمنکوبان بر لب:

·        «برو برو، قاطرِ خسته
برو برو، ای زبون بسته!»

·        ـ  حسینا، روستازاده ی ساده ی من!

·        از کجا می آیی؟

·        ـ  از رودخانه ی خشکِ پوده می آیم، خواهرزاده!

·        رهآوردم، مشتی خاک است.

·        ـ  به کجا می خواهی، بروی دایی جان؟

·        ـ  به محله ی نورافکنِ اصفهان

·        برای جوشکاریِ چرخِ آینده.

·        سوار بر موتور هوندا

·        و زمزمه ی خرمنکوبان بر لب:

·        «برو برو، تا وات کنم

·        شلوارِ مخمل پات کنم. »   

·        ـ  حسینا، کوهنورد بی باکِ من!

·        از کجا می آیی؟

·        ـ  از قله ی سرد سبلان، می آیم دایی جان!

·        رهآوردم، مشتی برف است.

·        ـ  به کجا می خواهی، بروی خواهرزاده؟

·        ـ  به محله ی شادآبادِ تهران

·        برای تراشکاری چرخِ آینده.

·        یکی رکاب چرخ را می فشارد

·        یکی دسته ی گازِ موتور را 

·        و هر دو زمزمه ی خرمنکوبان بر لب:

·        «این ورِ یالت، گلکاریه

·        اون ور یالت، گلکاریه  

·        میونِ یالت، مُرواریه»

·        از کجا می آیید

·        به کجا می روید

·        ای فلزکاران چرخ آینده؟

·        مگر نمی شنوید، نی آوازِ چوپان ها را

·        که از بلندی های کام فیروز می خوانند:

·        «حسینا راه دوره، تو مَنشین

·        فریب و مکر فراوونه، تو مَنشین!

·        دو تا خنجر به زهر آلوده کردند

·        برای شامِ مهمونه، تو منشین!»  

·        ولی باد نمی گذارد،

·        صدای چوپان ها را بشنوند.

·        یکی رکاب چرخ را می فشارد

·        یکی دسته ی گاز موتور را

·        و هر دو به گِردِ چرخابِ خون

·        چرخ می زنند، چرخ می زنند

·        با زمزمه ی خرمنکوبان بر لب:

·        « برو برو، قاطرِ خسته

·        برو برو، ای زبون بسته!

·        برو برو، قاطرِ خسته

·        برو برو، ای زبون بسته! »

پایان  
در این شعر نمایشی، از قصه ی «حسینا و دلارام» و ترانه های خرمنکوبان روستای پوده سود جسته ام.

مسعود بهبودی
خیلی زیبا ست.
این شعر مجید نفیسی و نه فقط این، به صمیمیت «نفیس»ی سرشته است و بسان چشمه زلال جوشان و ترانه خوانی، غبار فراموشی از آئینه ضمیر آدمی می زداید و شفافیت شگرفی بدان می بخشد.
عمر شاعر دراز باد!