و من به یادت ای دیار روشنی

کنار این دریچه ‌ها 
دلم هوای آفتاب می ‌کند.
 سیاوش کسرائی 

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

·        ملال ابرها و آسمان بسته و اتاق سرد

·        تمام روزهای ماه را

·        فسرده می ‌نماید و خراب می ‌کند.

·        و من به یادت ای دیار روشنی، کنار این دریچه ‌ها

·        دلم هوای آفتاب می ‌کند.

·        خوشا به آب و آسمان آبی ‌ات

·        به کوه‌ های سربلند

·        به دشت‌های پر شقایقت، به دره ‌های سایه ‌دار

·        و مردمان سختکوش توده کرده رنج روی رنج

·        زمین پیر پایدار

·        هوای تو ست، در سرم

·        اگر چه این سمند عمر، زیر ران ناتوان من

·        به سوی دیگری شتاب می ‌‌کند.

·        نه آشنا، نه همدمی

·        نه شانه‌ ای ز دوستی که سر نهی بر آن دمی

·        توئی و رنج و بیم تو 
·        توئی و بی ‌پناهی عظیم تو

·        نه شهر و باغ و رود و منظرش

·        نه خانه‌ ها و کوچه‌ ها، نه راه آشنا ست

·        نه این زبان گفت ‌و گو زبان دلپذیر ما ست

·        تو و هزار درد بی ‌دوا

·        تو و هزار حرف بی ‌جواب

·        کجا روی، به هر که رو کنی تو را جواب می ‌کند؟

·        چراغ مرد خسته را

·        کسی نمی ‌فروزد از حضور خویش

·        کسش به نام و نامه و پیام

·        نوازشی نمی‌‌ دهد

·        اگر چه اشک نیم شب

·        گهی ثواب می‌‌ کند.

·        نشسته‌ ام به بزم دوستان و سرخوشم

·        بگو، بخند و شعر و نقل و آفرین و نوش

·        سخن به هر کلام و شیوه ‌ای ز عهد و از یگانگی است

·        به دوستی، سخن ز جاودانگی است

·        امان ز شبرو خیال

·        امان،

·        چه‌ ها که با من این شکسته خواب می‌ کند!

·        اگر چه بر دریچه ‌‌ام، در آستان صبح

·        هنوز هم ملال ابر بال می‌‌ کشد،

·        ولی من ای دیار روشنی

·        دلم چو شامگاه تو ست

·        به سینه ‌ام اجاق شعله ‌خواه تو ست

·        نگفتمت، دلم هوای آفتاب می‌‌ کند.

پایان