میم حجری
این بیت شعر معروف
از
سیاوش کسرایی
است.
این اندیشه
به ظاهر
انقلابی و امیدبخش است
ولی ذاتا عوامفریبانه و ارتجاعی و ضدعلمی و زیانبار است.
شخصیت ها
(ستاره ها)
زباله نیستند تا فدای هیچ و پوچ شوند
با این توهم که قحط شخصیت نیست.
تجربه هم نشان می دهد که از این خبرها نیست.
حزب توده
پس از فدا کردن بهترین شخصیت ها و کادرها
پس از ۴۰ سال
هنوز حتی جای یکی از سران و رهبران سابق را پر نکرده است.
شاید برای جایگزین سازی شخصیتی از قبیل خود سیاوش و جوانشیر و غیره
صد سال
زمان لازم باشد.
یکی از ایرادات مهم حزب توده
نوعی نیهلیسم
بوده است
که
احتمالا منشاء استالینیستی داشته است.
دوئالیسم حاکم بر استالینیسم و فاشیسم همین است:
بی اعتنای به شخصیت ها
ضمن شخصیت پرستی (پیشوا پرستی.)
پرستش استالین و هیتلر.
این نیهلیسم زیانبار باید به چالش کشیده شود.
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر