بهارِ تابستان

محمد زهری

بهارِ تابستان

(مرداد 1335)

با سپاس از

مسعود

·        بهار نیست،

·        ولی در خزان سینهٔ من،

·        جوانه می زند اینک گلِ بهارِ نصیب.

·        امیدِِ رفته

·        - که از خویش هم بریده، نشان -

·        به پای پنجره می آید از غروب غریب.

·        چه روزها،

·        که دلم،

·        در هوای او پر زد،

·        ولی غرور منَ اش،

·        در غبار کینه کشید.

·        رسیده ها همه بی رنگ بود

·        چون بیمار

·        امان خواب هم

·        ازِ یاد جاودانه

·        برید.

·        رها به دور زمان کرده بودمش،

·        اما،

·        رها نکرد مرا و

·        به راهِ مانده، کشاند.

·        رسید

·        - آن که دلم از گریز او می سوخت -

·        چه خوب آمد و

·        در من شکیبِ رفته،

·         نشاند.

·        نگاه او

·        - به زبان نوازش دل من -

·        شکست سایهٔ سنگین روز های دراز.

·        لبم،

·        به خنده ی شادی نشانِ خویش

·        شکفت

·        گرفت دستم و

·        بر خاک ریخت آب نیاز.

·        بهارِ من

·        - که گل و ارغوان نشانش نیست -

·        به گرمگاه (ظهر)  بر آمد میان سینهٔ من.

·        مرا ز رنج تهی کرد و

·        پر ز عشرت کرد.

·        سترد آینه را از غبار کینهٔ من

·        کنون منم

·        که در این سرزمین بی همراه

·        قرین (همدم)  خویش

·        - ز دلخواه -

·        همرهی دارم

·        نگاهِ تشنهٔ اندوهِ تلخِ حسرتِ پیر

·        نمی رسد به تماشای بختِ بیدارم

 ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان