جهان و جهان بینی سیاوش کسرائی (10)

  سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

 (اصفهان ـ وین)

لیسانس حقوق و علوم سیاسی

کارمند وزارت بهداری

شین میم شین

به سرخی آتش به طعم دود

  

·        ای واژه خجسته ی آزادی! (ای واژه خجسته، ای آزادی!)  

·        با این همه خطا

·        با این همه شکست که ما را ست

·        آیا به عمر من، تو تولد خواهی یافت؟

*****

·        خواهی شکفت، ای گل پنهان؟

·        خواهی نشست، آیا روزی به شعر من؟

·        آیا تو پا به پای فرزندانم رشد خواهی داشت؟

*****

·        ای دانه ی نهفته،

·        آیا درخت تو

·        روزی در این کویر به ما چتر می زند؟

*****

·        گفتم:

·        «دگر به غم ندهم دل»،

·        ولی دریغ

·        غم با تمام دلبری اش، می برد دلم

·        فریاد، ای رفیقان، فریاد

·        مردم، ز تنگحوصلگی ها دلم گرفت.

*****

·        وقتی غرور چشمش را با دست می کند

·        و کینه بر زمین های باطل

·        می افکند شیار،

·        وقتی گوزن های گریزنده

·        ـ دلسیر از سیاحت کشتارگاه عشق

·        مشتاق دشت بی حصار آزادی ـ

·        همواره

·        در معبر قرق

·        قلب نجیب خود را آماج می کنند،

·        غم می کشد دلم

·        غم می برد دلم

·        بر چشم های من،

·        غم می کند زمین و زمان تیره و تباه

*****

·        آیا دوباره دستی

·        از برترین بلندی جنگل

·        از دره های تنگ

·        ـ صندوقخانه های پنهان این بهار ـ 

·        از سینه های سوخته ی صخره های سنگ

·        گلخارهای خونین خواهد چید؟

*****

·        آیا هنوز هم

·        آن میوه ی یگانه آزادی،

·        آن نوبرانه را

·        باید درون آن سبد سبز جست و بس؟

*****

·        با باد شیونی است

·        در بادها زنی است، که می میرد

·        در پای گاهواره ی این تل و تپه ها

·        غمگین زنی است که لالایی می گوید

*****

·        ای نازنین من، گل صحرایی!  

·        ای آتشین شقایق پر پر،

·        ای پانزده پر متبرک خونین،  

·        بر بادرفته از سر این ساقه جوان،  

·        من زیست می دهم به تو در باغ خاطرم

·        من در درون قلبم، در این سفال سرخ،  

·        عطر امیدهای تو را غرس می کنم

·        من بر درخت کهنه ی اسفند می کنم (کندن)  به شب عید

·        نام سعید سفیدت را ای سیاهکل، نکام

*****

·        گفتم:

·        «نمی کشند کسی را»  

·        گفتم:

·        «به جوخه های آتش،

·        دیگر نمی برند کسی را» 

·        گفتم:

·        «کبود، رنگ شهیدان عاشق است»  

·        غافل من، ای رفیق

·        دور از نگاه غمزده تان، هرزه گوی من،

·        به پگاه می برند

·        بی نام می کشند

·        خاموش می کنند، صدای سرود و تیر

*****

·        این رنگبازها،

·        نیرنگسازها،  

·        گل های سرخ روی سراسیمه رسته را

·        در پرده می کشند، به رخساره کبود

·        بر جا

·        ـ به کام ما ـ

·        گل واژه ای به سرخی آتش، به طعم دود

پایان

ادامه دارد.